احمدزاده - چه زود فراموش کردیم دلاوران عرصه جهاد و شهادت را که دفاع از کیان ایران اسلامی را وظیفه خویش دانستند و در این راه از تمام هستی خویش گذشتند و قطعه قطعه شدند تا یکپارچگی ایران را تضمین کنند! پاها دادند تا پایداری را بی آموزند به نسل بعد از خویش! دست ها دادند تا دست بیگانگان را از کشور اسلامی مان کوتاه کنند! با سینه ای پر از خس خس شیمیائی، فریاد نرفتن زیرظلم و استبداد اجنبی زندگی کردند و مرگ دشمن جهان خوار را سردادند!

با انصاف بنگریم که چه بی انصافانه فراموششان کردیم آنان را که از نیمکت مدرسه و دانشگاه برخاسته و سلاح دفاع برگرفتند و با اعصاب و روانی درهم برگشتند و دنبال مدارک بیمارستانی هم، برای اثبات آنچه که برای خدا کرده بودند نرفتند. تا امروز در پیچ و خم زندگی شرمنده اهل و عیال خویش شوند تا مبادا که به عیش حاجی گرینف ها لطمه ای وارد شود! فراموش نمی کنم که در عملیات بدر و بیت المقدس و والفجرها و ... هنگامی فرماندهان تقریبا" تنها شده بودند، چه دلاورانی زخم روی زخم برداشتند و به علت احساس تکلیفی که نسبت به دفاع از کیان ایران اسلامی داشتند نه تنها به اورژانس بلکه به بیمارستان هم منتقل نشدند و امروز که زخم هایشان سرباز کرده و درد زخم ها و تورم و گرانی و.... محاصره شان کرده، فریاد رسی هم نمی بینند!

البته خدا خود فریادرسشان خواهد بود. ولی برادر مسئول بنیاد! 4 سال است که کمیسیون عالی سپاه، زخم های روحی و روانی این عزیزان را تائید کرده است. ولی شما مردود می دانید. آخر شما کیستید ؟چرا فریادهای آزادگان کادر ارتش و سپاه را نمی شنوید؟ برای این قشر اثر گذار نیروهای مسلح چه کردید؟ خدایا! دیگر بغض امانم را بریده است و توانائی ام نیست ! اگر از دردها بنویسم عده ای بی درد، تهدیدم می کنند و عده ای کامنت می گذارند «شرمنده ایم» . و اگر سکوت می کنم دوستان دل رنجه می شوند! خدایا نجات بخشم باش و دریاب که نفسم دیگر بند آمده است...