عباس مهتابی- شکر نعمت نعمتت افزون کند/ کفر نعمت از کفت بیرون کند. سلام به همه ی ایثارگران وطنم. هم قرآن کریم و هم احادیث از پیامبران و اولیاء و انبیاء و هم دانشمندان و اندیشمندان به این نکته تأکید نموده اند که وقتی خداوند نعمتی را  به انسان عطا می کند، بدون شک اگر انسان قدر آن نعمت را نداند و آن را سبک شمارد روزی نه چندان دور خواهد آمد که آن نعمت از دستش خواهد رفت و انسان حسرت میخورد که چرا قدر آن نعمت را ندانسته و بدون هیچ و مفت آنرا از دست داده و وقتی آن را از دست داد، دیگر به هیچ وجه دوباره به دستش نخواهد آورد. حال چه بسا آن نعمت در وسع بزرگ و بسیار مهم باشد یا اینکه کوچک و ناچیز باشد.

 در اطراف و دور بر کشور اسلامی ما امنیت دست نیافتنی شده و می بینیم به عین که این کشورها چندین سال است که برای بدست آوردن دوباره ی این امنیت چقدر شهید و مجروح و ویرانی هایی که تا صدها سال نخواهند توانست آن را دوباره بسازند بر آنها تحمیل شده است. عزیزانم. با این وجود و در حال حاضر به شکرانه ی خداوند عزیز و مهربان امنیتی که هم اکنون در کشور جمهوری اسلامی ما حاکم است و تمام همسایگان ما حسرت آن را می خورند و آرزوی آن را در دل دارند، این امنیت و نعمت به این سادگی به دست نیامده.

 خون هزاران شهید پاکباخته و صادق و بسیار با ارزش ریخته شده تا الان ما مردم ایران در سایه این امنیت با آرامش و خیال راحت زندگی کنیم. هزاران جانباز دست پا قطع شده و بیش از چهل هزار اسیر که سال های متمادی در دست دشمن بعثی و متجاوز چه شکنجه ها و چه درد و رنج هایی را متحمل نشدند تا این امنیت هم اکنون بدست آمده.

 و اما ای دولتمردان و ای کسانی که خود را صاحب ما و این مملکت می دانید. اخطار به شماها. به گوش باشید و بدانید دارید قدر این امنیت بسیار گران و بسیار با ارزش را از دست می دهید و اگر بیشتر از این آن را فراموش کنید و بهش بها ندهید روزی حسرت آن را مثل همسایگانتان خواهید خورد. چه بسا دشمنان و آنهایی که چشم دیدن ما و شماها را ندارند در کمین هستند تا ضربه ی خود را به انقلاب و اسلام و میهن عزیز ما بزنند. اگر قدر این نعمت گران را ندانید از دستتان خواهد رفت و دیگر به هیچ وجه دوباره آن را بدست نمی آورید. تنها به فکر خود نباشید. تنها به راحتی و معیشت و تحصیل فرزندان خود در خارج از کشور نباشید. و تنها به فکر نان سفره ی شب خود نباشید. کمی هم به فکر کسانی باشید که این امنیت ذی قیمت و با ارزش را برای شماها فراهم نموده اند.

  کمی هم به فکر این باشید که هم اکنون خانواده های کشوری ها و شیرودی ها و حسین ادبیان ها چگونه زندگی می کنند. به خود آیید. به هوش آیید. اگر که بیهوش نیستید به معیشت نابسامان رزمندگان. جانبازان. اسرا. خانواده ی شهدا توجه خاص بکنید. و اگر که تا بحال به هوش نیامده باشید دیگر به هوش نخواهید آمد و آن وقت خیلی دیر است و همه چیز از دست خواهد رفت. شعار دادن در محافل و سمینارها و جلسه های کذایی دیگر بس است. هزاران شعار به ذره ای عمل نمی شود. بخدا قسم این را جدی می گویم. مگر اینکه عقلم را از دست داده باشم. من فرزند انقلابم. من رهبرم را خیلی دوست دارم. و من یکی از هزاران سرباز خمینی کبیرم که الان دلشکسته در گوشه ای از مملکت افتاده ام و کسی از من و ماها حالی و احوالی نمی پرسد.

موفق و پیروز باشید.