برادر شهید و جانباز 25% علی مهربان - بارالها تو خود میدانی که عزم بر نوشتن این مطلب نداشتم اما چه کنم که اگر همین چند خط را روی کاغذ نیاورم این بغض مرا از پای در می آورد. اگر همین اندک درد دل را با همرزمانم نکنم قلبم از تپش بازمی ایستد و مینویسم که شاید از بار آلامم کاسته شود. مینویسم از یک کلاس که من شاگرد آخرش هستم و آن کلاس بنیاد شهید و امور ایثارگران گیلان است ،آنگاه که ما جانبازان برای بیان دردهای مان آنجا میرویم و بدنبال مردی میگردیم که پای درددل مان بنشیند و شاید چاره ای بجوید یک به یک اسمها را میخوانیم و آنگاه که به اسم مدیرکل میرسیم کسی نیست بگوید حاضر! مدیرکل ما باز هم غایب است! غیبت در کلاسی که سردرش نام و تصویر شهداست و جانبازان و اولیای شهدا و فرزندان ایثارگران در حیاطش تکیده و غمگین گوشه ای کز میکنند و از در و دیوار این بنیاد فقط غم است که میبارد.

میگویند چرا به مدیرکل خود میگویید مدیر پروازی؟ مدیر غیربومی؟ مدیر غیرایثارگر؟ ما هیچ نمیگوییم فقط از خواننده محترم و از مدیران ارشد بنیاد کشور میخواهیم تعداد روزهای غیبت مدیرکل بنیاد گیلان را بشمارند و به ما بگویند که این مدت غیبت طبیعی است و ما خواهیم گفت سمعا" و طاعتا" و سکوت میکنیم. من سکوت میکنم مادر بیمارم که رنج بیماری صعب العلاجش مرا به دوری از خانواده ام و پرستاری و نوکری او واداشته هم سکوت میکند و رفقای جانبازم هم سکوت خواهند کرد . اما پس از بیش از 3 دهه جانبازی و 35 سال حضور مستمر در دفاع از آرمانهای انقلاب و امام (ره) و رهبری (مدظله العالی) چنین مدیریتی ندیده ام.

مدیری که به هربهانه و فرصت از رشت راهی تهران نزد خانواده و دوستانش است. حال میخواهد بهانه اربعین باشد که از روز قبل غیبت آغاز میشود تا خدا داند کی ایشان عزم بازگشت داشته باشد چه هر بهانه دیگر.
مدیریت در بنیاد شهید امری است سخت و جانکاه و رسم انصاف نیست که بی استدلال سخن بگوییم اما آنچه ما از مدیران قبلی دیده ایم حضور مستمر در باسابقه ترین نهاد انقلاب است و همین انتظار را از مدیرمان داریم و اگر بر ایشان این حضور سخت می آید بنیاد کشور چاره ای بیاندیشد. چاره ای که هم خطر این رفت و آمد مکرر را برای آقای مدیر نداشته باشد و هم ایثارگران را با در بسته ایشان مواجه نکند.
ما از آقای شهیدی و سردار انصاری تدبیر میخواهیم و یک امید و نه سراب!