نسترن امیری،دخترجانباز و نوه شهید - بنام سبحان عشق، چادرم دور و برم بود و به پایی نگرفت... معجرم روی سرم بود و به جایی نگرفت، من کجاشام کجا، زینب بی یارکجا، من کجا بام کجا کوچه وبازارکجا...

سلامی به مظلومیت کوه های کردستان، سلامی به معنویت سوله ها و سنگرهای دهلاویه، سلامی به زلالی اشک هایی که در روئیت روایت فتح برگونه های زیبای پدرم می نشیند و خاصه این سلام ها به روح ملکوتی امام وشهدای امام... درمرحله ای حساس از زمان قرار گرفته ایم که متأسفانه بعضا" شاهد جنجال های درونی هستیم که هنجارها را به ناهنجار تبدیل می کند و کوره تنور کینه توزانِ انقلاب را شعله ور می کند.

گاهی درنهایت بغض می شنویم که سیدی، آقایی که از ارکان نظام بوده است حال فعلش را مصداق کلام دشمنان می کند و به جای سنگرنشینی، سنگر انقلاب راهم تخریب می کند! و اینها درد هستند برای من و امثال من که نسل سوم این انقلابیم و هنوز پنج دهه نگذشته که دلمان را به نیم قرنی خوش کنیم و بگوییم پنجاه سال گذشت....

هنوز شاهد دردکشیدن های پدرانمان هستیم که برای حفاظت ازاین نظام نشسته می خوابند و با جسمی خسته و روحی نا آرام، بازهم قلبشان برای لحظات انقلاب می تپد.

همین دیروز بود که نوشتم عموی عزیزم تو نباید درد بکشی حالا دیگر نوبت ماست. اماّ مگر می گذارند که عموهایم دردنکشند! من بعنوان یک شهروند ایرانی وبعنوان یک جوان مونثی که زیرتصاویر شهدا و جانبازان می نشینم، می خوابم و بیدار می شوم، از مردانی که برای این انقلاب زحمت ها کشیدند ولی امروز ازقطار انقلاب پیاده شده اند و در مسیردشمنان انقلاب قرارگرفته اند عاجزانه تقاضا می کنم که به حرمت خون مقدس شهدای عزیز سریعتر به خطوط  واصله ی وصل شده توسط خمینی کبیر برگشته و آب درآسیاب دشمن نریزند و سنگ سنگین آسیاب دشمن را به چرخش درنیاوردند. نگاهی به من وافرادی همانند من کنند که در بدترین شرایط معیشتی و رفاهی زندگی می کنیم و حاضرنیستیم خدشه ای به انقلابمان واردشود. هرآنچه داریم را فدای ارزش های انقلاب و امام می کنیم و خود را سربازی کوچک درمسیرامام می بینیم وبه نیابت ازهمه بچه های شهدا وجانبازان جانمان را فدای رهبرمان می کنیم. باشد تا دوستانمان که درصفّ ریختن آب درآسیاب دشمن هستن به زودی برگشته وقلبمان راشادنمایند.