به دنبال شهادت مدافع حرم شهید جواد محمدی در عملیات آزادسازی نبل و الزهراء احمد منصوب از هنرمندان خراسانی که دیوارهای شهر را با هنر سرانگشتان خود به چهره نورانی شهدا مزین می‌کند و چند سالی هم است که در بیشتر یادواره‌ها به صورت زنده، چهره شهدا را با خمیرمایه عشق و محبت بر بوم عاشقی به تصویر می‌کشد خاطره‌ای را از این شهید والامقام نقل می‌کند که خواندنش خالی از لطف نیست. او این خاطره را این‌گونه روایت می‌کند:

چند ماه قبل، در مراسمی که توسط موسسه جوانان آستان قدس نقاشی برگزار شده بود چهره یکی از شهدای مدافع حرم را می‌کشیدم. بعد از مراسم جواد محمدی پیشم آمد و دست کرد داخل جیب کتش و خیلی جدی عکسش رو گذاشت کف دستم. گفت عکس ما رو هم حتماً بکشی‌ها. گفتم نه حالا بذار شهید بشی بعد. می‌خواستم عکس رو پس بدم ولی با جدیت زیاد و خیلی صمیمی گفت نه، نه این پیشت باشه. من ماندم حیران که این چی داره میگه. و چقدر مطمئنه!

تا حالا سابقه نداشت که کسی این‌طور جدی برای شهادتش عکسش رو بده تا بکشم. خلاصه عکس را نگهداشتم و گذاشتم  توی پاکتم لابه‌لای عکس شهدایی که باید نقاشی­شان را می‌کشیدم.

تا اینکه چند روز پیش خبر شهادت جواد را به من دادند و من هم در مجلس گرامیداشت شهادتش در حسینیه تهرانی‌ها با اشک و رنگ عکسش رو کشیم. او با سعی و تلاش به آرزویش که  شهادت بود رسید.

یادم می‌آید در ایام سوم خرداد و هفته دفاع مقدس به اداره حفظ آثار استان می‌آمد و می‌گفت سهمیه بسته تبلیغی ما رو بدید ببرم و آگه می شه بیشتر بدید، جایی که ما هستیم از این محصولات فرهنگی خیلی نیاز داره.

جواد محمدی واقعاً شیفته و دلباخته شهادت بود.