فاش نیوز -  حالا مدال هایی که روزگاری بر سینه پدران می نشست این روزها بر سینه فرزندانشان جای می گیرد، اما مراسم هنوز ادامه دارد تا فرزندان و مهاجران این کشور نوپا بدانند برای رفاه و صلح و آرامشی که امروز دارند باید قدرشناس چه کسانی باشند!

به گزارش"حمیرا حسینی یگانه"، خبرنگار افتخاری فاش نیوز، یکصد و یک سال از روزی که سربازان برای پیوستن به قوای متفقین خاک کشورشان را ترک کردند گذشته است اما همچنان مردم به سان همان سال های اولیه ای که فرزندانشان لباس سربازی به تن کردند و عازم ترکیه شدند، این روز را گرامی می دارند و از فدارکاری های آنان تجلیل می کنند. گویی صد سال بر آنها نگذشته است و هر سال این روز باشکوهتر از سال قبل برگزار می شود.

آنزاک نام روزی است که در استرالیا و نیوزلند مردم یک صد سال است آن را به خاطر سپرده اند و در سپیده دمی که فرزندانشان برای شرکت در جنگ جهانی اول در خاک ترکیه پیاده شدند، هر سال پیش از طلوع خورشید مراسمی برگزار می شود و یاد و نام آنان را گرامی می دارند. مراسمی که گذر زمان و عبور از چهار نسل هنوز نتوانسته از عظمت آن بکاهد.
هر سال در 25 آوریل که بعنوان یکی از روزهای ملی و تعطیل عمومی است، مراسم ویژه ای برای گرامیداشت افرادی که خود یا خانواده هایشان! در جنگ شرکت کرده اند برگزار می شود. مراسمی که با حضور انبوه مردم همراه است. حضوری داوطلبانه، در زمانی که اولین بارقه های خورشید خود را در یک روز سرد پاییزی می نمایاند. مردم در سراسر کشور در کنار بناهای یادبودی که برای سربازانشان ساخته شده است، گرد هم می آیند و از حضور فرزندانشان در یک جنگ! هر چند در آن زمان استرالیا دورتر از آن بود که ترکش جنگی به آن برسد.
کلوچه هایی که آن روزها مادران و همسران و خواهران برای سربازان می پختند و توشه راه آنان می کردند، سالهاست که بعنوان یک شیرینی ملی شناخته شده و مردم به یاد سربازانشان یا به طور سنتی هرساله آن را در خانه می پزند یا از فروشگاه ها خریداری می کنند. اما حتی کودکان کم سن و سال هم می دانند چرا هر ساله کامشان با ترکیبی از عصاره جوانه گندم و عسل شیرین می شود تا در خاطرشان بماند این کلوچه ها یادگار صد سال پیش است، آن زمان که شاید پدربزرگ آنان سربازی در میان سربازان جنگ جهانی اول بود.

اما چگونه است که یادمان چنین روزی در تاریخ این کشور آنچنان ثبت شده که تغییر دولت ها و احزاب خدشه ای در آن وارد نکرده است. کشوری که بیشتر جمعیتش را مهاجرین شکل می دهند، چگونه توانسته روز ورود سربازانش به خاک یک کشور خارجی را آنچنان نهادینه کند که امروز بعد از چهار نسل باز هم با همان شکوه اولیه برگزار می شود.
چند روز قبل از رسیدن "آنزاک" در مدارس، دانشگاه ها، کالج ها و حتی در کتابخانه ها و مراکز عمومی مطالبی در مورد این روز بیان می شود. حتی تازه واردها به این کشور و دانشجویان بین المللی هم به درستی می دانند 25 آوریل چه روزی است و چرا این روز تعطیل عمومی و روز ملی است و چرا مردم مشتاقانه در مراسم پیش از طلوع خورشید در میادین اصلی شهر شرکت می کنند.
سال هاست که مردم و مقامات در این روز از بازماندگان جنگ جهانی اول تقدیر می کنند. سربازانی که بیش از صد سال عمر دارند و حتی توان قدم برداشتن برایشان نیست. با اشتیاق و استواری در آن صبحگاهان در برابر مردم به احترام می ایستند و مدالی بر مدال های افتخار خود می افزایند. مدالی که یادآور وفاداری و سپاس مردم از فداکاری سربازانی است که برای جنگ در کشوری دیگر عازم جبهه های جنگ شده بودند. هر چند بیشتر آنان در همان روزهای اول کشته شدند و اجسادشان راهی سرزمین مادری شد.
اما تعدادی که از آن جنگ جان سالم بدر بردند، هر سال در کنار مردم می ایستند و مورد تجلیل و بزرگداشت قرار می گیرند. تجلیلی که آنقدر ادامه یافته است که آخرین سرباز آن جنگ نیز چند سالی است دیگر در میان مردم نیست. ولی مراسم با همان شکوه، حالا با حضور فرزندان و نوادگان سربازان پیشین برگزار می شود و مدال هایی که روزگاری بر سینه پدران می نشست این روزها بر سینه فرزندانشان جای می گیرد، اما مراسم هنوز ادامه دارد تا فرزندان و مهاجران این کشور نوپا بدانند برای رفاه و صلح و آرامشی که امروز دارند باید قدرشناس چه کسانی باشند!