فرستنده جانباز شیمیایی 1- هیچ‌کدام از اینان نام ندارند. نام آنان تنها با شماره‌ای بر آهنی حک شد. سال‌های جنگ، همه یک اسم داشتند. «رزمنده».
نه غنیمتی وجود داشت و نه کسی که دنبال نام باشد. هزاران جوان دل به دریا زدند و به دشمن یورش بردند تا تنها یک نام زنده بماند: «ایران». بیش از ۳۰۰ هزار شهید داده شد تا «مردم» در آرامش و امنیت باشند.
درست ۲۸ سال از پایان آن روزها گذشته است. ایران همچنان زنده است اما به خون دل و این مردم هنوز از «وضعیت حساس کنونی» به در نیامده و آرامش نصیب‌شان نشده است. چون بیکار دارند در فقر زندگی می کنند از قهرمانان جنگشان تجلیل نمی شود. رکود در تار و پود این مملکت ریشه دوانده.
در دیاری به دور از جبهه‌ها، کسانی که هیچ‌گاه جنگ را درک نکردند، برای کسب قدرت چه ها که نکردند. آبروی مومن به حراج می گذارند. رزمنده وجانبازشان رادر بحران تنگی معیشت گذاشته اند و خود در کاخ زندگی می کنند!
این رزمنده‌ها یا شهید شدند یا اکنون فراموش شدگان روزگارند. این را با قاطعیت می‌توان گفت، چون کسانی که خیبر و بدر را درک کرده باشند کنار مردم مانده‌اند.
آنان که دیدند رفیق‌شان مقابل چشمان‌شان پر کشید، مگر می‌توانند به دنبال کاسبی جنگ باشند؟ این رسم جبهه است که کسی دنبال غنیمتی نمی‌رود. آن مردمان جبهه نام نداشتند؛ تنها رسم مردانگی داشتند.
به یاد آریم مردانی را که در روزهای گمنامی جنگیدند، آنان که رفتند و آنان که ماندند.