علیرضا صفرعلیپور از تبریز- نامه یه رزمنده دردمند به مسئولین محترم
باتوجه به اینکه درشرایط و اوضاع کنونی جهانی و منطقه که دشمنان اسلام ومیهن اسلامی سعی درایجاد هرج ومرج و نابسامانی در داخل را داشته که بحمدخدا تاکنون با ارشاد وسکانداری مقام معظم رهبری تحقق نیافته واینکه همواره این دشمنان دست از تلاش برنداشته وتنهاراه مقابله وجود وحدت و همدلی میان اقشارمختلف جامعه به کمک رسانه های ملی درجهت رسیدن به یک تلفیق منطقی است، بدون شک یکی ازراهکارها حمایت های لازم از رزمندگان 8سال دفاع مقدس بوده که حداقل( آسیب های ناشی از جنگ و مشکلات روحی روانی) این قشر بوده که متاسفانه تاکنون مورد بی مهری تمام قرارگرفته و از کمترین حق وحقوق قانونی بی بهره اند.
البته دیرهنگام اخیرا" لوایحی درخدمات رسانی مصوب شده ولی تاکنون قابلیت اجرایی نداشته است. صراحتا بگویم آیا شایسته است فرزند یک رزمنده ازتسهیلات دانشگاهی بمانند فرزند یک هییت علمی یاامثالهم بی بهره باشد؟ آیا شایسته است یه رزمنده بخاطر یه جابجایی دانشگاهی برای فرزندش که حکم پرستاری را هم از پدرش درخانه داشته، درپیچ وخم مشگلات وبهانه تراشی ها گرفتار باشد؟ آیا رزمنده بی ادعایی که30سال دنبال احراز جانبازی نرفته(طی مستندات) نباید ازکمترین حق وحقوق قانونی برخوردار بشه؟
پس مشکل کجاست و ازکجا می لنگد؟ آن وقت چطور باید انتظار داشته باشیم که عده کثیری از آنان دردام تشکل ها وجناح های مختلف که معلوم نیست چه اهدافی رادنبال کرده وبه دنبال روزنه های نفوذ بوده و باشعار دفاع ازرزمندگان فعالیت می نمایند نیافتند؟ تا کی باید پنبه درگوشمان کرده خود را به کوچه علی چپ بزنیم؟ منظورم مسئولین مربوطه است. چراهمیشه دوست داریم نوشداروی پس ازمرگ سهراب تجویز کرده ازخواب وخیال بیدارنشویم وبهانه دست دشمنان بدهیم؟
آیا همین رسانه های بیگانه به اصطلاح (دایه مهربانترازمادر) به دنبال گوش جان سپردن به ندای امثال بنده وبهره برداری ازموضوعات این چنینی نیستند؟ چراباید یک گفتمان ساده خانوادگی با یه خورده لطف وهمت تبدیل به مطلبی برای سوء استفاده دشمنان گردد؟ و آیا تنها راه مقابله با هجمه وسیع آنان ایجاد یک تعامل و تفاهم وهمکاری سازنده میان موسسات. دانشگاه ها و ارگان های مختلف در جهت احقاق بخشی ازحقوق این قشر آسیب پذیر نیست؟
به امید آن روز ..چشم های انتظار...