حمیرا حسینی یگانه -  سال هاست بحث درباره سهمیه خانواده شهدا و ایثاگران نقل محافل خانوادگی و دوستان است. بی محابا سهمیه ها را "بی عدالتی" می خوانند و برخی بر این باورند که چنین سهمیه هایی خصوصا" در محیط های آموزشی باعث پایین آمدن راندمان تحصیلی و آموزشی شده است. البته کلی گویی هیچ گاه راه به جایی نبرده و بیان چنین ادعاهایی بدون ارائه آمار و ارقام، در حد حرف و حدیث باقی می ماند. اما چه باید کرد که این حرف و حدیث ها آنچنان در میان مردم رایج شده که گویی "سهمیه" امر خارق العاده ای است و حاکمیت در اختصاص این مهم به خانواده شهیدان و ایثارگران کاری کرده کارستان!
در میان همه سهمیه هایی که سال های سال است به معلمان، بهیاران، دانش آموزان محلی و مناطق تعلق می گیرد بخشی نیز شامل حال خانواده ایثارگران می شود که تابع شرایط خاص خود در امتیازدهی و قبولی برای ورود به دانشگاه هاست. اما با نزدیک شدن به زمان کنکور ورودی دانشگاه ها این سهمیه باز به بحث داغی در میان خصوصا" افراد درگیر با کنکور تبدیل می شود و فریاد "واعدالتا" سر داده می شود، غافل از اینکه عدالت یعنی همین! یعنی اختصاص دادن بخشی از ورودی های کنکور به خانواده هایی که به نوعی به خاطر درگیر شدن در هشت سال دفاع یا حراست از خاک و امنیت کشور زندگی عادی انان مختل شده و آنان نتوانسته اند مانند سایر افراد جامعه مقدمات ورود به دانشگاه را برای فرزندان و وابستگان خود فراهم کنند.
با نگاهی به امکاناتی که کشورهای غربی در اختیار بازماندگان و خانواده های سربازان شرکت کنندگان در جنگ می گذارند می توان دریافت که اختصاص سهمیه تنها بخشی از امکاناتی است که می توان برای بهبود شرایط آموزشی در اختیار خانواده ایثارگران و رزمندگان قرار داد.
در ایالات متحده آمریکا علاوه بر 25 درصد سهیمه آموزشی که برای ورود به آموزش عالی به سربازان و خانواده های آنان تعلق می گیرد، آنان می توانند از امیتازات دیگری چون بورسیه ها و کمک های آموزشی نیز استفاده کنند. این امکانات در کشورهای اروپایی، استرالیا و نیوزیلند هم برای خانواده ها و فرزندان شرکت کنندگان در جنگ ها در نظر گرفته شده است.

در حالی که در کشور ما برای اثبات اینکه عضوی از خانواده ایثارگران هستی باید ادله و شهود به همراه داشته باشی، در سایر کشورها هر گاه به هر دلیلی فرمی را پر می کنی یکی از سوالات این است که آیا بازمانده جنگ یا خانواده بازمانده جنگ هستید. بی شک طرح این سوال برای آمارگیری از تعداد خانواده شرکت کنندگان در جنگ نیست، بلکه برای اختصاص دادن امکاناتی است که آنان نیز بتوانند مانند سایر افراد جامعه از موقعیت یکسان و برابر بهره مند باشند.
واقعیت این است که این افراد حتی اگر از نظر جسمی هم مشکلی نداشته باشند، بعلت مشکلات و تألمات روحی و روانی ناشی از درگیری در جنگ، دوری از خانواده و .... در شرایط برابر با سایر افراد جامعه نیستند و این وظیفه حکومت بعنوان متولی رفاه عمومی است که بتواند شرایط مشابه ای را برای این خانواده ها فراهم کند.  
در واقع سهمیه، حق مسلم و اولیه خانواده شهدا و ایثارگران است و حال که حکومت برای پرکردن خلاء های موجود، چنین امکانی را برای آنان فراهم کرده است، روا نیست افکار عمومی با بی انصافی آن را بی عدالتی بخواند. عدالت چیزی نیست مگر قرار دادن هر چیزی سر جای خود. اگر به هر دلیلی در جامعه ای به دوستی ها و همدلی ها جای خود را به فاصله ها و بی اعتمادی ها داده است، دلیل نمی شود حال که نمی توانیم مرهمی برای زخم هایی باشیم بر پیکر و روح ایثارگران و خانواده هایشان زخم زبان بزنیم و سهمیه ها را "امیتاز" و "برتری" بدانیم. سهمیه تنها بخشی از حق آنان است.