جانباز شیمیایی 1- جنگ برای ما همیشه ادامه دارد!!؟

  آمارها می‌گویند جنگ ۵۴۴ هزار و ۸۵۸ رزمنده جانباز به یادگار گذاشت، به طوری که از این تعداد ۶۰ درصد جانباز زیر ۲۵ درصد و ۴۰ درصد باقی مانده جانباز ۲۵ درصد و بالا‌تر هستند. آمار جانبازان مطرح شده از سوی بنیاد شهید آمار واقعی نیست چرا که بسیاری از قربانیان جنگ تحمیلی هیچ اقدامی برای ثبت نام خود در لیست جانبازی و قربانیان جنگ نکرده و گروهی هم به دنبال اثبات جانبازی خود هستند. باز هم آمارهای رسمی می‌گویند تنها ۲۵۰ هزار رزمنده در معرض گازهای شیمیایی بوده‌اند که با این آمار می‌توان گفت که تعداد جانبازان جنگ تحمیلی عددی بیش از ۸۰۰ هزار جانباز است.
 
  اما آمارها دروغ می‌گویند. آنان ابعاد جانبازی را نمی‌گویند. آنها نمی‌گویند چند خانواده هنوز درگیر جانبازی هستند. آنها نمی‌گویند چند فرزند حسرت فوتبال بازی کردن و راه رفتن در کنار پدر را در دل دارند برای همیشه. آمارها با رقم سر و کار دارند اما از خس خس سینه و حسرت ندیدن زن و فرزند هیچ‌گاه سخنی نمی‌گویند. البته اینها مسایل جانبی است، بیشتر آنان همچنان مشکل معیشت دارند.
جنگ تمام شد. آنان که هشت سال جوانی خود را در جبهه گذرانده بودند برگشتند به شهر. خانواده‌هایی که شهید داده بودند گرچه فقدان عزیزشان تا ابد باقی می‌ماند اما گرد زمان درد نبودن‌شان را تحمل‌پذیرتر می‌کرد. اسرا برگشتند، حتی اگر هنوز روح‌شان از شکنجه‌ها و غربت دوران اسارت زخمی بود اما خاک وطن و حضور خانواده درد را هرچند دیر اما التیام می‌داد. اما آنان که دست و پا و چشم و سلامتی را در جبهه گذاشتند، جنگ برای‌شان هیچ‌گاه تمام نشد. سوت پایانی وجود ندارد. هیچ قطعنامه‌ای نمی‌تواند آتش‌بس را اعلام کند. آنان از جنگ برگشتند اما جنگ از آنان نه

۲۷ سال پس از پایان جنگ، تن‌شان رنجورتر از همیشه، آثار جنگ و ترکش بر بدن‌هایی که مرور زمان و بالا رفتن سن توانش را کمتر کرده، می‌تازد و این مرور زمان شامل بی‌معرفتی زمانه نیز می‌شود. بی‌توجهی مسوولان، کم کردن کمک هزینه‌های جانبازی، توجه‌ های تشریفاتی و توجهی که فقط یک روز در سال تاریخ مصرف دارد و آن هم روز جانباز است.

 در طول جنگ تحمیلی ۵۶۰ حمله شیمیایی به جبهه‌ها و مناطق مسکونی ایران توسط عراق انجام شد و ۱۰۰ هزار آسیب‌دیده شیمیایی در ایران وجود دارد. خیلی ها هم درصد ندارند !!رزمنده های  بی مزد ومواجب راستی چرا؟
جانبازی ۲۷ سال پس ازتمام شدن جنگ هنوز ادامه دارد. این تنها وجهی از بازماندگان جنگ است که پایانی ندارد. درصدهای جانبازی دیگر قابل اندازه‌گیری نیستند. درد اندازه ندارد. تن رنجوری که سالها درد را تحمل کرده است را با کدام شاقولی می‌توان رنجش را اندازه گرفت. بعد از 27 سال دیگرهیچ  دارو یی بر دردشان تاثیر ندارد و بدتر از همه بی توجهی مسئولان امور به آنهاست.
نه درد جانبازان قابل اندازه‌گیری است و نه انصاف و وجدان مسوولان.