رمضانعلی کاوسی- به نظر می رسد با گسترده شدن و همه گیر شدن ارتباطات مجازی آلوده شدن به گناهان و همچنین کسب صواب و نیکی ها تغییر روش داده است. قبلاً اگر قصد داشتیم به گناه تهمت آلوده شویم باید یک مخاطب پیدا می کردیم تا بتوانیم به اتفاق او پشت سر شخص ثالثی حرف بزنیم.
امروزه تکنولوژی و دنیای مجازی به ما کمک می کند تا با چندین بار لمس کردن صفحهٔ لمسی موبایل مان هرچه می خواهیم علیه برادر یا خواهر دینی مان تایپ کنیم و در چشم به هم زدنی برای صدها نفر ارسال کنیم. جالب است دیگران هم برای دیگران ارسال می کنند و بدون اینکه ما به نتیجهٔ کارمان فکر کرده باشیم، روزبه روز نامهٔ اعمال مان را سنگین می کنیم. در مورد ترویج گناهان دیگر مثل انتشار دروغ، غیبت و ... هم همینطور.
از بُعد مثبت هم که به قضیه نگاه کنیم، گاهی ما با ارسال یک سخن از بزرگان، یک صفحه از قرآن یا یک حدیث از پیامبر(ص) دیگران را با احکام اسلامی و اخلاق حسنه آشنا و کسب ثواب می کنیم.
گاهی با انتشار لطیفه ها یا کلیپ های زیبا در شبکه های اجتماعی باعث می شویم خنده بر لب های برادر دینی مان نقش ببندد، گاهی هم با ارسال یک جوک زننده به یک قومیت تهمت می زنیم و باورهای آنان را به سخره می گیریم. یا با ارسال تصاویر منافی با عفت باعث می شویم دیگران را به گناه آلوده کنیم.
ظاهراً شبکه های اجتماعی مثل تلگرام، واتس آپ و ... باعث شده ما احساس کنیم آزادی عمل بیشتری داریم و سریعتر بتوانیم آنچه را در سر می پرورانیم با دیگران به اشتراک بگذاریم.
معتقدم این حق ماست که از این تکنولوژی روز به نفع خودمان استفاده کنیم؛ اما به نظر می رسد ما ایرانی ها در این مورد هم راه افراط و تفریط را در پیش گرفته ایم. قبلاً هم گفته بودم اگر از بیشتر ما ایرانی ها پرسیدند: بام کجاست؟ در پاسخ می گوییم: «بام جایی است که باید از یک طرف آن افتاد!» بعضی از ما در استفاده کردن از این شبکه ها به قول معروف «شوربا را از مزه برده ایم!» هر مطلبی را به نظرمان جالب آمد، بلافاصله برای دیگران هم ارسال می کنیم. هر عکس یا ویدئویی را با دیگران به اشتراک می گذاریم، بدون اینکه فکر کنیم انتشار این مطالب با عقاید دینی و باورهای ما سنخیت دارد یا نه؟
معتقدم استفاده صحیح و البته محدود از این شبکه ها باعث می شود ما از ثانیه های زندگی مان استفادهٔ بهینه کنیم و بر دانایی و نشاط خود بیفزاییم و استفادهٔ ناصحیح و نامحدود از این شبکه ها روند طبیعی زندگی ما را مختل می کند و در نهایت به ضرر ما منتهی می شود.
ظاهراً نفی یا تحریم خانواده ها برای نپیوستن فرزندان شان به این شبکه ها خیلی معقول به نظر نمی رسد. شبکه های اجتماعی مثل سیلابی است که جاری شده است. عقلانیت حکم می کند که با ساختن سد و هدایت این سیلاب در مسیر درست از آن استفادهٔ بهینه بنماییم. گاهی ما با هدایت این سیلاب خروشان چند هکتار از زمین های کشاورزی و باغات خود را سیراب می کنیم؛ اما استفادهٔ بیش از حد از همین آب ممکن است دیوارهای باغ ما را بیندازد و محصولات ما را بگَنداند.