جانباز رمضانعلی کاوسی- در طول مدتی که برای رسانه ها می نویسم، سعی کرده ام منافع شخصی ام را در نظر نگیرم و به خاطر رضای خدا و مردم، قلم روی کاغذ بگذارم. اما از بس کم لطفیِ برادران راهنمایی و رانندگی شهرمان شامل حال من و دوستان جانباز و معلول در این شهر شده، فقط جهت سبک شدن با شما مردم درد دل می کنم. متأسفانه با تذکرات فراوانی که به اتفاق برادران جانباز حضوری به مسئولان محترم راهنمایی و رانندگی داده ایم؛ اما ظاهراً گوش شنوایی برای شنیدن مشکلات و درد دل های ما وجود ندارد.

 اگر مردم فهیم و خوب شهر ما دقت کرده باشند، پارکینگ ویژهٔ جانبازان همیشه اشغال است. جانباز یا معلولی که پلاک ویژه دارد مجبور است ماشینش را کنار خیابان پارک کند و سراغ کارش برود. بارها اتفاق افتاده ماشینم را در خیابان اصلی شهر پارک کرده، وقتی برگشته ام با لطف مأموران محترم مواجه شده و جریمه شده ام. جهت اطلاع، من روز یازدهم اسفند 94 در عرض چهل دقیقه، دو بار در یکی از خیابان های شهرمان جریمه شده ام(مدارک آن موجود است).

 فروردین امسال از مسئول محترم راهنمایی و رانندگی شهرمان درخواست کردیم به بنیاد بیاید تا مشکلاتمان را با ایشان درمیان بگذاریم. ایشان با اهدای شاخه های گل دعوت جانبازان ویلچری را لبیک گفتند. به ایشان عرض کردیم با توجه به اشغال بودن پارکینگ های ویژه معلولین و جانبازان در سطح شهر، ما مجبوریم خودروی خود را هر جا که جا بود پارک کنیم. برای ما مشکل است که خودروی خود را در پارکینگ های عمومی پارک کنیم بعد با ویلچر مثلا پیش دکتر یا به خرید برویم. از ایشان درخواست کردیم به خاطر اینکه تعداد خودروهای پلاک ویژه در شهر ما محدود است از مأمورانتان بخواهید با دیدن پلاک جانبازی اغماض کنند و جریمه نکنند. خلاصه درد دل های زیادی کردیم. ایشان با خوشرویی قول دادند که مأموران شان را توجیه کنند که به جز موارد خاص خودروی جانباز را جریمه نکنند.

 ظاهراً حرف مأموران محترم راهنمایی و رانندگی با عمل شان متفاوت از آب در آمد و روند جریمه کردن آنها ادامه یافت. جهت اطلاع، من سال 95 هم به خاطر توقف در محل پارک ممنوع جریمه شدم. متأسفانه اشتباه بزرگی مرتکب شدم، و با زیر پا گذاشتن عزت نفس خودم قبض جریمه را به یکی از اقوام دادم تا به ادارهٔ راهنمایی و رانندگی ببرد تا جریمه را ملغی کنند. آنها قول داده بودند که جریمه را ابطال می کنند. نه تنها جریمه ابطال نشد بلکه به خاطر دیرکرد دوبله هم شد و من امروز جریمه را پرداخت کردم.

 من به این نتیجه رسیدم که زمان آن رسیده که صدای شکسته شدن استخوان های ایثار را بشنوم و فتیلهٔ توقعم را از مسئولین و مأموران محترم راهنمایی و رانندگی پایین بیاورم. بگذار این دوستان عزیز انجام وظیفه کنند و برای اعمال قانون باز هم مرا جریمه کنند. من از این به بعد از حق خود می گذرم و سعی می کنم تا مجبور نشوم ماشینم را کنار خیابان پارک نکنم. حتی اگر مجبور شوم از مردم کوچه و بازار بخواهم ویلچر مرا از پارکینگ عمومی تا مقصدم هل بدهند.

 به دوستان عزیز جانباز و معلول هم توصیه می کنم هیچ توقعی از مأموران محترم نداشته باشید که با مشاهدهٔ پلاک ویژه، شما را جریمه نکنند. ظاهراً دوران احترام گذاشتن به جانباز تاریخ مصرفش تمام شده. به امید روزی که مسئولان عالی رتبهٔ کشور که به خاطر رفاه بیشتر این پلاک های ویژه را به جانبازان داده اند، لطف کنند و این پلاک ها را از ما پس بگیرند.

  به احتمال زیاد مشکلات جانبازان در شهر ما مشتی نمونهٔ خروار در بقیهٔ شهرهاست. شاید درد دل من که حرف تمام دوستان جانباز است به گوش یکی از مسئولان ارشد نیروی انتظامی برسد و مشکل را ریشه ای حل کنند. عرض کردم"شاید" چون مطمئنم گوش شنوایی نیست.
با احترام