رضـــاامیری فارسانی - گاهی وقت ها باید نشست و یک دل سیرگریست. گاهی وقت ها باید نشست و با یک بغضی غریب زانوهایت را در بغل بگیری وبروی دوکوهه، بروی مهران، بروی مریوان، بروی دور از این اسامی به جهنم. آخر اینجا کجاست؟!  چراکسی به فکرکسی نیست؟! باباجان ما هیچ که فرزند شهیدیم، جانبازیم به ما نمی رسند اشکال ندارد. این روزگار همه حسنش این است که آن آقایی که ماهیانه 500ملیون حقوق می گیرد و آن آقایی که با700هزارتومان با آبرو زندگی می کند در حال گذر است و ما این را با همه وجودمان لمس کرده ایم؛ پس شهیدگمنام دیگرچرا؟

چرابایدیک عده جمع شوند و دردنیای مجازی شماره کارت بفرستند و آبروی خویش را گرو بگذارند و پول جمع کنند برای دو مزار شهید گمنام؟! آیا این برای بنیادشهید زنجان ننگ نیست؟ شهری که آوازه غواصان بی ادعایش گوش دشمنان اسلام را کرکرده شهری که عاشورا و تاسوعایش بوی کربلا می دهد. آیاسپاه زنجان خواب است که فرزندشهیدی ازتهران فراخوان بدهد بیائید کمک کنید مزار شهدای گمنام را ترمیم کنیم.

آیا این همه اختلاس، این همه حقوق نجومی، این همه سرمایه مملکت، یک میلیون تومانش حق این شهدا نبوده، آیا این عملی که فرزندان شهدا انجام داده اند منطبق با اصالت نظام است؟ آیا باید اینجا هم سکوت کرد و صدایت را در حنجره خفه کنی؟ نمی دانم وقتی می نویسم حقیقت این است که کم می آورم. اینجا ایران است. این سرزمین همه اش مدیون شهداست. چرا وقتی سخن از شهداست رادیوهای غربی هم احترام می گذارند، رسانه های ضدانقلاب هم احترام می گذارند ولی ما دو شهید گمنام را در یک شهرستان استانی که جنگ با او آشناست را رهاکرده ایم و سرمان زیربرف است و بایدسکوت کنیم؟!

این آن تکریم تبلیغاتیست؟! به کدامین سمت درحرکتیم، به کدامین جهت درحال...؟!

دوستان یادتان بماند من به عنوان یک فرزند شهید و به عنوان یک جانباز احساس خطر می کنم.