رزمنده - طی 23 ماه حضور در جبهه بارها مجروح شدم و علی الخصوص سال 63 در پادگان ابوذر سرپل ذهاب هنگام بمباران شدید انبوه جنگنده های دشمن، مجروح و اعصاب و روان شدم. این موضوع چنان در زندگی ام تاثیر گذاشت که تا مرز فروپاشی خانواده بارها پیش رفت.

 خدا میداند در این مدت خانواده چقدر از تألمات روحی و جسمی رنج برده اند. گاها" ندای امیرالمؤمنین در ذهنم طنین می افکند که خطاب به مالک اشتر فرمود: وای برتو! وای برمصر! وای بر ملت اگر رزمندگان در پیچ و خم مشکلات گرفتار شوند..

 برخلاف برادرانم که در کسب و کار موفق بودند به جهت عدم تعادل روحی، چندین بار شغل عوض کرده و همواره ناموفق بودم. با وجود تهیه مدارک بیمارستان ارتش کرمانشاه مبنی بر مجروحیت، ایثارگران ارتش در احراز جانبازی هربار کارشکنی می کند.

 برای 2 ترم مهمانی تنها دختر دانشجویم درحالی که دانشجوی پزشکی دانشگاه سراسری است و برای اینکه پیش اون سرافکنده نباشم... حدود 13 میلیون پول میخوان. در صورتی که کل درآمد سالانه ام طبق برآورد سازمان مالیاتی کمتر از این مقدار است...

 دیگر از زندگی خسته و افسرده شده ام و آیا این ست ترویج فرهنگ ایثار و آیا امام، رزمندگان را اینگونه سفارش فرموده بودند؟