جانباز دکتر اسد الله مرادی - به نظر می آید در تاریخ هزار ساله تمدن اسلامی دست به جداسازی و ساده‌سازی قرآن مجید زده شده، مانند اینکه قرآن شامل عقاید، اخلاق و احکام است. و این جداسازی و ساده سازی در تاریخ امتداد می یابد و در نهایت سبب شد شبکه ی پیچیده ی مفاهیم و آموزه های قرآن، قطعه قطعه شود و نیز از بافت ارگانیکی خود خارج شود. این جداسازی و ساده سازی ممکن بود برای نسل های گذشته مسئله ساز و آسیب زا نبوده باشد چراکه اکثر مردم، کم سواد و عوام و پیرو بودند اما برای این عصر که بیش تر  مردم اهل علم و دانش و تحقیق اند مسئله ساز و آسیب زا به نظر می رسد. لذا شایسته است در قرآن شناسی و قرآن پژوهی برای نسل امروز در اندیشه ای نو بود. مطابق این نظر، قرآن به مثابه اقیانوسی مواج و بیکران است با شبکه مفاهیم ارگانیک و به غایت پیچیده و تو در تو. در فرآیند قرآن شناسی و نیز تعلیم و تربیت دینی/ قرآنی نسل امروز ضروری به نظر می آید که فضا به گونه ای زمینه سازی شود تا این نسل و نسل های آینده با اقیانوس قرآن بیش تر مواجهه داشته باشند تا مواجه. مواجه بیش تر یک امر آفاقی، عینی، ظاهری، سطحی و تک ساحتی است و مواجهه بیشتر  یک امر  انفسی، ژرف ،شهودی، حضوری، وجدانی  و وجودی است.  چنانکه در این آیه شریفه آمده است :إِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَت قُلوبُهُم وَإِذا تُلِیَت عَلَیهِم آیاتُهُ زادَتهُم إیمانًا وَعَلىٰ رَبِّهِم یَتَوَکَّلونَ(انفال/2)جز این نیست که مومنان کسانی هستند که هرگاه نام خدا برده شود دلهاشان [از شکوه و جلال حق تعالی] هیبت گیرد.و هنگامی که آیات او بر آنان تلاوت شود به ایمانشان افزاید و تنها بر پروردگارشان توکل کنند.

افزون بر این، اگر این فرض را بپذیریم که قرآن اقیانوسی مواج و ذوبطون است و انسان نیز موجودی پیچیده، اسرار آمیز و چند ساحتی است آنگاه نتیجه منطقی این سخن این است که انسان بیش تر با مواجهه می تواند به اقیانوس قرآن نزدیک شود و در آن گام زند و بسلوکد و به زیستن اخلاقی و معنوی نائل شود.