جانباز شیمیایی1 -  ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ رستوران ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!

ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾک بار ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻨﺪ!

ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧمی برد، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾک بار ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﺍﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ: ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ؛ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿ ﮑﻨﺪ؟

ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ می شوم، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﻭﻡ، ﺑﺎﻫﻢ ﺗﺨﻤﻪ ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ، ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺪﻫﻢ...!

ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ، ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ می ﺮﺳﯿﻢ ﻻﻝﻣﺎﻧﯽ می گیریم...!
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ، ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽﻣﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ...
ﺗﮑﻠﯿﻔﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧمی کﻨﯿﻢ!
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯿ ﺪﺍﺭﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﯿﻢ!
ﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎﻥ ﺣﻘﯿﺮ ﻭ ﻧﺎﭼﯿﺰﯾﻢ، ﮐﻪ ﺻﺒﺮ می کنیم ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽﻋﺰﯾﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ، ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﮕﻮﯾﺪ: ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ...
ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ «ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ» ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ،

چرا اینگونه شده ایم در جامعه با دوستان واطرافیانمان همینطور رفتار می کنیم. حالا ما موجی هستیم ptsd هدیه از جنگ داریم بقیه مردم چرا؟

همین چند جمله درد کل جامعه ماست؛ محبت به یکدیگر را فراموش کرده ایم. مسئولان ما از قهرمانان جنگمان ایثارگر ورزمنده خانواده شهید وآزاده غافل شده اند وآنها را درکنج عزلتشان تنها گذاشته اند و وعده های پوچ می دهند.

آیا مسلمانی این است که طرف از جان عزیزش برای مملکتش مایه بگذارد و احرازش نکنند ودرصد نداشته باشد، ویا ماه ها در کنار صداهای وحشتناک انفجار انواع موشک و بمب باشد و رزمنده معسر خطابش کنند بدون کوچکترین مزایایی و با بیماری های متعدد.

کاش از همین الان هم ما وهم مسئولان ما به خود بیاییم کرامت انسان را پاس بداریم، از همین الان شروع کنیم که خیلی دیر است.