حمید خوانساری -  امروز 25 دی ماه است. طبق دستور دکتر فدایی، پزشک و متخصص  ریه بیمارستان ساسان  دستور بستری داده بودند. طبق مقرارت با بنیاد شهرری هماهنگ کردم جهت نامه به آمبولانس کوثر که جانباز خوانساری قطع نخاعی را به بیمارستان ساسان اعزام کنند. باید ساعت 7ونیم حاضر می امدند ساعت 9 آمدند. کسی که با کمک راننده آمبولانس  آمده بود زنگ زد بیمارستان ساسان گفت: جا ندارد. به او گفتم ما را ببر بیمارستان ساسان خودم کارها را ردیف می کنیم. انگار دوست نداشت ما سوار آمبولانس بشویم. گفت: بیمارستان ساسان جا ندارد بریم بیمارستان سورنا!

برخوردش بسیار خشن و متکبرانه بود و با غرور خاصی صحبت می کرد. به هرجهت با اسرار خودمان به علت نبود جا در ساسان رفتیم بیمارستان سورنا.

برای اولین بار در عمرم بود که پدرم اینطور تحقیر می شد که چرا این دو نفر پرسنل نباید کمک و همراه ما باشند؛ چرا در کارها اخلال می کنند؟ چرا برخوردشان با یک جانباز قطع نخاعی گردنی اینطوری است؟ من هم به آقایی که با راننده آمبولانس بود گفتم: جناب دستور پزشک معالج بیمارستان ساسان بود؛ حالا آمدیم اینجا. پدرم سه تا زخم بستر دارد. تخت های اینجا مناسب نیست، حالش بدتر می شود.

رفتم پرونده پدرم را بگیرم ببرم، پدرم را با کمال مظلومیت تمام روی تخت انداخته بودند و رفته بودند. نمی دانی چه صحنه ای بود! یک لحظه فکر کردم این ها کی بودند؟! مگر پدرم برای ماها جانباز نشده؟! چرا روی تخت رهایش کرده رفته بودند؟! بر فرض اینکه دنبال این بودند که فقط مهر زده شود و مدارکشان تکمیل شود، آیا جواب پدرم این بود؟! پدرم تراک گذاری کرده بود با سه زخم بستر بزرگ. پیر مرد 64 ساله را تحقیر کردند.

هرطور بود پدرم را آوردم داخل حیاط بیمارستان سورنا. جانباز قطع نخاعی را با تاکسی آوردم خانه. دلم پر از بغض شده بود. کلا" حضور ما در بیمارستان سورنا یک ساعت بود؛ حضرات آمبولانس رفته بودند.

چرا؟ گناه من چه بود؟ من که تنها پسر خانواده هستم تمام کارهای پدرم و مادرم را انجام می دهم باید این برخورد را بکنند. باور کنید برای خودم نمی گویم ولی اگر جانبازی با همسر یا دختر یا تنها گیر این دو نفر بیفتند سالم می مانند؟!

خواهش می کنم به خاطر آبروی جانبازان این موضوع را پیگیری کنید.