ابراهیم صمدی دانا- جانباز مظلوم تاریخ هستم. چون در سال 59 در تیپ 23 استخدام و در سال 60 اعزام به منطقه عملیاتی جنوب ودر سال 63 از ناحیه شکم و کبد و کلیه به سختی مجروح شدم که پس از بهبود نسبی بخیه های زخمم در حالی که در حالت منتسب بودم، مرا به منطقه عملیاتی شمالغرب ( لولان ) بردند که چون دو روز دیرتر رفتم، مرا شش روز کسر حقوق و شش روز کسر خدمت و شش روز زندان تنبیه نمودند.

   منی که در سطح سلامتی طبقه 4 سلامتی بودم بعدش در انتساب و با این شرایط در سال 66 نیز در منطقه سردشت شیمیایی شدم  و بین من مجروح و فرد عادی فرقی نگذاشتند و من با بدن مجروح تا آخر سال 71 به طور مستمر و مدام در منطقه عملیاتی حضور داشتم  و در این مدت هیچ کس صدای ناله های درد مجروحیتم را نشنید و در سال83 و 86 و 87 نیز در مرزهای غرب و جنوب غرب بودم.

  آری اکنون میدانم که خداوند مرا مخصوص جنگ و منطقه عملاتی آفریده بوده و چون از نظر روحی و جسمی از بین رفته بودم. پس از تحمل حدود 16 سال حضور در مناطق جنگی و مرزها مجبور به تقاضای بازنشستگی نمودم و در آخر آقای ارتش، من مجروح جنگی با 30 در از کار افتادگی بطور عادی بازنشست کرد و حتی مرا مجبور نمودند که بنویسم که من مجروح جنگی نیستم به صورت کتبی نوشتم من مجروح جنگی نیستم و امضا کردم ... پس .... جانباز مظلوم تاریخ!