جانباز رمضانعلی کاوسی- کم کم صدای پای نوروز به گوش می رسد. نوروز سنت زیبایی ست که هر سال ما ایرانی ها را دور هم جمع می کند. سفر می رویم، به بزرگترها سر می زنیم. صله ارحام به جا می آوریم و...
این روزها وضعیت بد اقتصادی بعضی از مردم، باعث شده نزدیک شدن عید برایشان ارمغان شادی و زیبایی نباشد. برای خانواده هایی که نان آورشان بیکار و معتادند یا سرپرست شان به انواع بزه آلوده شده اند، نزدیک شدن نوروز خبر خوبی نیست. پدر معتاد یک خانواده فقط هوش و حواسش معطوف تهیهٔ مواد مخدر برای نشئه گی بعد از خماری ست. مادر خانواده پولی در بساط ندارد که بتواند با آن برای بچه ها لباس بخرد.

 آن کارگر ساختمانی هم که تا ساعت یازده روز کنار میدان شهر ایستاده و کار گیرش نیامده، نمی تواند نان خالی هم برای زن و بچه اش بخرد، چه رسد به اینکه بخواهد به فکر خرید کفش و لباس نو برای بچه ها باشد.

 خدا رحمت کند مرحوم پدرم را. همیشه به من میگفت: «دعا کن هیچ مردی خجالت زن و بچه اش را نکشد» اما انگار این روزها دارد این معضل اپیدمی می شود و قبح خود را از دست می دهد. چون بیکار شدن مردان نان آور خانواده روز به روز بیشتر می شود. متأسفانه امروزه هیچکس نیست مانع بیکار شدن کارگرانی شود که حاضرند با کمترین حقوق هم کار کنند. خوش خیالی ست که فکر کنیم مسئولین به فکر جوانان فارغ التحصیل هستند تا برایشان شغل ایجاد کنند و آنان را به کار گمارد.

 بگذرم، درد از ناله زیاد است. پیشنهاد حقیر این است متمکنین جامعه بیشتر از سال های قبل به فکر مستمندان باشند. بهتر است در ایام خانه تکانی سخاوتمندانه تر بیندیشیم و اقلامی را که کمتر در منزل از آن استفاده می کنیم به دست کسانی که دستشان خالی¬ست برسانیم. کمدهایی در منازل بیشتر خانواده ها هست که لباس ها روی هم تلنبار شده و صاحبانش حاضر نیستند به خاطر دمُده شدن آنها را بپوشند. چه اشکالی دارد این کفش و لباس ها محترمانه و با یک واسطه به دست خانواده های مستمند برسد؟
چه اشکالی دارد وقتی یک تلویزیون نو می خریم، تلویزیون دست دوم خود را به دست کسانی برسانیم که نمی توانند برای بچه هایشان تلویزیون بخرند؟

 چه اشکالی دارد وقتی یک دوچرخهٔ اسپرت برای فرزندمان می خریم دوچرخهٔ قبلی او را به فرزند کسی که اصلاً دوچرخه ندارد بدهیم؟ چه اشکال دارد فرش و موکت دست دوم، میز و صندلی و بقیهٔ اقلام دست دوم خود را در یک حرکت بسیجی به دست نیازمندان جامعه برسانیم؟

 مهم تر از موارد مذکور، رسیدگی به وضعیت تغذیهٔ همنوعانی ست که شاید شب ها با شکم گرسنه یا با نان خالی سرشان را روی زمین می گذارند. پیشنهاد من این است که شبِ عیدی خویشاوندانِ یک فامیل پول روی هم بگذارند و با تأمین سبدهای کالایی در حد وُسع شان، چند خانوادهٔ فقیر را حمایت کنند. البته تجربه نشان داده پول دست بعضی از خانواده ها دادن اشتباه است. متأسفانه خانواده هایی که پدر یا سرپرست شان معتاد هستند، این به اصطلاح سرپرست، خرید مواد مخدر را بر خرید اقلام خوراکی ترجیح می دهند. به باور من بهترین گزینه برای کمک به یک خانوادهٔ مستمند اهدای اقلام خوراکی ست.

 حرف برای گفتن زیاد است؛ اما به قول شاعر "در خانه اگر کس است، یک حرف بس است". عید خوبی داشته و شاد و سلامت باشید.