یوسف - بنده جانباز اعصاب و روان هستم و همسرم هم در این سی سال زندگی با من ناراحتی اعصاب گرفته و تحت نظر متخصصین بنیاد است یک پایش به علت ناراحتی اعصاب فلج شده و قادر به راه رفتن نیست.
دیروز نسخه دکترش را به داروخانه هلال احمر شیراز بردم (چون در شهرستان دارویش گیر نمی آمد ) پس از دو ساعت در نوبت ایستادن به من گفتند باید نسخه ات را ببری سازمان تاییدش کنی (دفترچه بنیاد داریم) آن هم در آن طرف شهر نه وسیله ای داشتم و نه آدرس راست و درستی ساعت دو بعداز ظهر شده بود آنها گفتند که تعطیل شده ایم برو فردا بیا  ...

 هر چی گفتم من از شهرستان آمده ام افاقه نکرد که نکرد ... در مسافرخانه ای با همسرم اقامت کردیم فردا صبح به سازمان خدمات درمانی در خیابان وصال مراجعه کردیم و پس از تایید راهی داروخانه هلال احمر شدیم ...
مامور داروخانه نسخه را گرفت و پس از ساعتی باز صدایم زد و گفت باید بروی بیمه ایران و تاییدش کنی عرض کردم داداش بنده نسخه را برده ام و سازمان تایید کرده ام خلاصه قبول نکرد ...
مجددا با همسرم که اصلا توان راه رفتن نداشت با هزار دردسر به بیمه ایران رفتیم و پس از تایید به داروخانه هلال احمر مراجعه کردیم و نسخه را تحویل دادیم ...
حدود دو ساعت در نوبت بودیم تا دارو را گرفتیم 40 عدد قرص بود که ای کاش همان روز اول آزاد می گرفتم و بیچاره همسرم انقدر درد نمی کشید (بسوزد پدر نداری )...

 حرف من اینه چرا برای گرفتن 40 عدد قرص باید دو روز دوندگی کنیم؟
اگر یک عده ای دزدی می کنند تاوانش را من جانباز باید بدهم؟
اگر در مملکت اختلاس و دزدی می شود بازهم به علت بار مالی جانبازان باید معسر بمانند؟
تا کی ما باید چوب بی مدیریتی و بی سوادی مسئولین را بخوریم؟ چرا دارو فقط انحصارا" در اختیار هلال احمر باشد و داروخانه های دیگر این دارو ها را نداشته باشند ؟
من جانباز 20 درصد چگونه یک ویلچر برای همسرم تهیه کنم؟

 آیا پس 30 سال نباید داروهایمان راحت تر به دستمان برسد؟ حدود یک سال است که این جریان ادامه دارد ...
به خداوندی خدا قسم انقدر زجر کشیدم که از جانم سیر شده بودم  و از خجالت نمی توانستم تو صورت همسرم نگاه کنم ...