علی‌رستمی از رزمندگان دوران دفاع مقدس و از اهالی اسدآباد همدان در مطلبی نوشت: مدتی قبل از شهادت منوچهر شعبانی به همراه برادر ذبیح‌الله صفایی در بیمارستان ساسان تهران به عیادتش رفتم. گفته می‌شد ریه‌اش را عمل کرده‌اند. تازه به هوش آمده بود. تا چشمش به من افتاد گفت: «احساس می‌کنم خدا به من عمری تازه داده که بنشینم و خاطرات خود را بنویسم....»
اشعار، دست‌نوشته‌ها و نامه‌هایی از شهید منوچهر شعبانی به جا مانده ولی ناگفته‌های فراوانش بسیار بود که در سینهٔ پردردش با خود به آن‌سوی هستی برد.
درد بر او چنان مستولی شد که ناتوان از چرخش قلم بود و البته باور اینکه او به یکباره دنیای ما را به این عجله ترک کند، کمی سخت بود که در این صورت او را با آن تن رنجور به سخن آورده و محتوای ذهن او از انقلاب و جنگ را حداقل با صدا ثبت و ضبط می‌کردم.
کمی که حرف زد، خوابش برد. پزشک معالجش سر رسید. از من و آقای صفایی نسبت‌مان را پرسید. وقتی متوجه شد ما با مجروح نسبتی به غیر از رفاقت نداریم بی‌رودربایستی گفت: این را به مریض و خانواده‌اش نگویید؛ متاسفانه عمل موفقیت‌آمیز نبود. سینه‌اش را شکافتم که عمل کنم ولی جای سالم در ریه و کبدش نبود و شیمیایی کارش را تمام کرده و...
شهید منوچهر شعبانی یکی از چند هزار رزمنده شهر اسدآباد با تفاوت و برجستگی بیشتر است که قلم در ترسیم چهره‌اش بر خود می‌شکافد.
***
منوچهر شعبانی متولد ۱۳۳۰ اسدآباد. سال ۱۳۵۲ به استخدام بانک کشاورزی در می‌آید. پس از چند ماه از حضورش در بانک متوجه ربوی بودن معاملات بانکی شده و پس از استفتاء ازعلمای قم، بانک را رها کرده و به استخدام شهرداری در می‌آید.
قبل از پیروزی انقلاب ارتباط فکری و سیاسی‌اش با حضرات آیات مشکینی و جنتی و دیگر مبارزین از او شخصیتی بارز می‌سازد که در شهر کتابخانه شخصی‌اش مشهور و از محورهای کانون مبارزه علیه شاه می‌شود.
پس از پیروزی انقلاب از سابقین حضور در مصاف با متجاوزین بعثی می‌شود و در پشت جبهه موسس و بنیانگذار بسیج منطقه چاردولی شده و به احداث ساختمان بزرگ بسیج در دهستان چنارعلیا می‌پردازد.
منوچهر شعبانی در تاریخ ۲۸بهمن ۱۳۶۴ با تنی مجروح در منطقه عملیاتی والفجر۸ فاو به اسارت ارتش بعث در آمده و حدود ۵سال، به رغم مجروحیت و شکنجه دژخیمان بعثی در اسارت مقاومت تحسین‌برانگیزی از خود نشان می‌دهد.
منوچهر شعبانی پس از تحمل سال‌ها درد و رنج ناشی از مجروحیت شیمیایی و شکنجه بعثیون در ۲۷مرداد ۱۳۸۲ به شهادت رسید.