رضا رضایی- خوشبختانه هنوز کارم به اکسیژن دائمی نکشید ولی میدونم چی میگی. پس هنوز هستن جوانمردانی که توصیف کردی. ای کاش بنیاد برابر توصیه رهبری به معنای واقعی نهاد میماند و نهادی اداره میشد. ای کاش ملاک درصد نبود بلکه به همه کسانی که صدمه دیدند خدمات براساس نیاز واقعی شان می دادند. ای کاش کارکنان بنیاد غیر ایثارگر بودند تا میشد با مطالبه حرف میزدی.

 بنده شاغل فرهنگی ام. بعد از 30 سال پیگیر عدم اجرای قوانین شدن. باورتان نمی شود که کارشناش واحد اشتغال بنیاد به عنوان وکیل آموزش و پرورش با بنده صحبت کرد که به دفتر مدیرکل رفته و همین موضوع را انتقال دادم که مدافع بنده اید یا وکیل اداره؟

 بعد چند روز از دفتر مدیر تماس گرفتند که نامه رابیلر ثبت شد ولی الان یک ساله که ماده 16 جوابی نداد. اینجا بود که خدا را شکر کردم که شاغلم والا با این روحیه باید از گرسنگی می مردیم. توی این سایت های ایثارگری می گردم. بعثی ها خیلی متوقع اند وطلبکار.
 
 بعضی گرفتار ادارات و دادگاه ها. البته دلیل اصلیش قوانین متعدد و ...میباشد. ای کاش قانون گذار قانون جامع را به معنای واقی جامع می نوشت و همه قوانین قبلی را لغو می کرد. مثلا برای ما شاغلین سه بار بابت ایثارگری حق ایجاد کردند در ق نظام هماهنگ پرداخت کلیه امتیازات اعمال شد.

 بعد ق خدمات کشوری آمد بدون حذف قبلی با 1500 امتیاز مجددا" فوق العاده دادند و بعد ماده51 خ ج ایثارگری اعمال شد. شاید باورتان نشود که خیلی دوست داشتم ایثارگری را از پرونده ام حذف کنم ولی به خاطر انعکاس منفی آن منصرف شدم.

 یکی نیست بگوید که چرا سه بار؟ ولی مواد دیگر بدون اجرا باقی موند.