مسلم محمدی.فارس فراشبند- من خواهش می کنم اگر گوش شنوایی هست که ان شالله هست فکری هم به حال ما فرزندان ایثارگرانی بکنند که پدرمان نه شهید شده نه جانباز هست و نه اسیر.

 گناه ما چیست که اصلا دیده نمی شویم؟ پدر بنده 24 ماه حضور فعال درجبهه های جنوب داشته فقط و فقط وجدانا یک کارت ایثارگری دارد که هیچ ارزش و بها و منزلتی ندارد.

 البته چرا یک ارزش دارد بعضی وقتها که به مسافرت میرویم ایام نوروز و توان استفاده از هتل رو نداریم به مدرسه ها که مراجعه می کنیم شب یه اتاق بهمون میدن.

 واقعا امثال پدر بنده هم دوشادوش شهدای بزرگوار و جانبازان عزیز هم حضور داشتند، در یک خط آیا ما هیچ بها و ارزشی برای این نظام نباید داشته باشیم.

 وجدانا بعضی وقتها دلم برای پدرم می سوزد که در آزمون استخدامی وقتی دفترچه رو مطالعه می کنیم، آرام سوال می کند بابا برای شما سهمیه نذاشتن؟ منم میگم نه.

 وجدانا یک بار هم شکایت نکرده ولی وقتی شرمنده شدنش رو میبینم گریم میگیره. چهار فرزند هستیم من من و خواهرم فوق لیسانس.برادرم لیسانس.اونها بیکار منم با ده سال سابقه تو شرکت نفت و کارشناسی ارشد دارم حقوق زیر دیپلم می گیرم.

 نه قراردادی شدم و نه تو آزمون شرکت نفت به ما سهمیه میدن..چرا مسئولین فکری به حال ماها نمی کنند؟

آیا کسی صدای ما را می شنود؟