مرتضی قنبری وفا- اگر طی 2 سال 1394 و سال 1395 گوش چشمی به پرده نقره ای سینمای ایران بیاندازید شاهد اتفاق خاصی خواهید بود، که ظهور یک فیلمساز جوان با توانایی های بی نظیر یا کم نظیربود.
فیلمسازی که نشان داده دغدغه اش طنازی و عشوه گری چشم و ابرو نیست بلکه دغدغه اش ارزش های انقلاب و دفاع مقدس است.
نام او (محمد حسین مهدویان) است که دو اثر سینمایی او در قدم اول و و دوم (ایستاده در غبار) و (ماجرای نیمروز) است که باعث شهرت مطرح شدن او شد.
فیلمسازی از جنس ابراهیم حاتمی کیا و مرحوم رسول ملاقلی پور که مدارج اعتبارش یکشبه به دست آمد.
توجه عزیزان خواننده را به این مطلب در خصوص این فیلمساز و دو فیلم او جلب می کنم ، لطفا" با ما همراه باشید.
محمد حسین مهدویان متولد 1360 در شهر بابل است.
او دارای مدرک کارشناسی سینما با گرایش کارگردانی از دانشگاه سوره و کارشناسی ارشد تهیه کنندگی از دانشگاه صدا و سیما می باشد.

(ایستاده در غبار)

  ایستاده در غبار اولین فیلم سینمایی بلند او در سال 94 می باشد که در این فیلم او به برهه ای خاص از زندگی حاج احمد متوسلیان سردار رشید سپاه می پردازد که موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلم در جشنواره فیلم فجر سال 94 شد.
اولین موضوع مهم در این فیلم نحوه روایت داستان است که روایتی نیمه مستند دارد و اغلب کلماتی که در فیلم شنیده می شود صدای واقعی احمد متوسلیان است.

 این سبک در فیلمسازی را اصطلاحا" (واکیو درام) می نامند، مهدویان قبل از این فیلم این سبک و سیاق را در اثری مستند به نام (روزهای آخر زمستان) که به زندگی شهید حسن باقری پرداخته بود بکاربرده بود.
ایستاده در غبار در کل اثر ارزشمندی در حوزه سینمای دفاع مقدس به شمار می رود که قادر است دیدگاه سنتی مخاطب را درباره قهرمانان جنگ تغییر دهد.

  مهدویان به خوبی توانسته احمد متوسلیان را با تمام اخلاق های خوب و بد به تصویر بکشد و از قدیس کردن او پرهیز کند، این تصمیم قاطعانه فیلمساز باعث شده تا تماشاگر احساس لذت بیشتری از ملاقات با قهرمان داستانش بر پرده سینما داشته باشد، قهرمان از جنس خود اوست و جدا از مردم متصور نمی شود.
ایستاده در غبار در بخش صحنه و لباس، چهره پردازی و بازی بازیگران یکی از بهترین فیلم های چند سال اخیر سینمای ایران است و چنانچه بتوانید از ایرادات گاها" آزار دهنده فیلمنامه و زمان طولانی فیلم چشم پوشی کنید، به مراتب از تماشای این فیلم لذت بیشتری خواهید برد.

(ماجرای نیمروز)
دومین ساخته بلند سینمایی محمد حسین مهدویان فیلم ماجرای نیمروز می باشد که در جشنواره فیلم فجر سال 95 موفق به دریافت 4 سیمرغ بلورین از جمله بهترین فیلم از نگاه تماشاگران شد.
ماجرای نیمروز فیلمی است که به مرور وقایع اوایل پیروزی انقلاب و نقش منافقین بخصوص پس از عزل بنی صدر و ورود منافقین به حضور نظامی و جنبش میلشیا (شاخه نظامی سازمان مجاهدین خلق) در ترور و بمب گذاری ها می پردازد.
خط سیر داستان از 30 خرداد 1360 آغاز می شود که منافقین پس از ورود به فاز نظامی خود دست به تاکتیک نفوذ به نهادهای حساس کشور و حذف سران انقلاب می شوند.

 تاکنون فیلم های زیادی به این موضوع اشاره داشتند اما فیلم ماجرای نیمروز دو تفاوت دارد 1- پرداخت مستقیم به ترور افراد از جمله شهید بهشتی و شهید رجایی و انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی و توجه به جزئیات آن.
2- وفادار ماندن به حقایق تاریخی که به تصویر کشاندن آن کار بسیار سختی است.
اما این فیلم توانست به عنوان اثری جامع با نگاهی نو به شرح و شناسایی وقایع بپردازد تا جایی که در روند تبدیل واقعه نمایی به داستان وجه تاریخی آن را به خوبی حفظ کند.

 گذشته از محتوا در فرم شاهد برجستگی های خاص فیلم سینمایی ماجرای نیمروز هستیم.
فضا سازی تهران دهه شصت معضل بزرگی بود که فیلمساز به خوبی از عهده آن برآمد و نشان از دقت این فیلمساز دارد.
توجه به دو عنصر فرم و محتوا باعث شد تا فیلم ماجرای نیمروز به سرانجام مطلوب برسد.
جالب است داستان هایی که محمدحسین مهدویان در فیلم هایش روایت می کند در زمان تولد اوست و او هیچ تجربه عینی حضور در آنان را ندارد و این موضوع مایه دلگرمی نسلی است که تجربه این وقایع را داشته و از کم آگاهی نسل جدید نگران است که این وقایع به بوته فراموشی سپرده شود اما کافیست به اندازه انگشتان دو دست مهدویان داشته باشیم.

 در واقع مهدویان با کاشت موقعیت های باور پذیر از دل اتفاقات تاریخی مخاطب را وارد چرخه از زیست پنداری شخصیت ها می کند که هر یک یک هویت دارند و عینی هستند و با زبان سینما  بیننده با عناصر شخصیت فیلم ها همزاد پنداری می کند.
تمام عوامل به خوبی از عهده کار برآمده اند، حرکات متحرک دوربین، کات های غیر قابل پیش بینی، تدوین خطی که سکانس ها را جفت می کند و بازی خیره کننده بازیکنانی که ابر ستاره هم نیستند.
برای محمد حسین مهدویان یک دنیا آرزوی موفقیت داریم و انتظار ساخت فیلم های بیشتر.