فاش نیوز - از وقتی که توفیق نشر حماسه های دفاع مقدس را پیدا کردم، با کسانی در این راه آشنا شدم که هر کدام نقش به سزایی در تثبیت و ارتقای باورهای قلبی و ایمانی من دارند. یکی از این افراد کسی است که با تعصب خاصی به گفت و گو با رزمندگان و جانبازان اهتمام دارد و ماحصل دیدارهایش از جذابیت و شور خاصی برخوردار است.
یک بار دل به دریا زدم و از او راز شیوایی و بلاغت کلامش را پرسیدم. شک نداشتم چیزی فراتر از قدرت قلم و توانایی های خبرنگاری در کار است. او مخلصانه راز شهداییش را برای من گفت. در عین حال از من خواست هرگز در این باره به کسی چیزی نگویم اما من قبول نکردم. مگر می شود زیبایی های فضای ایثار و شهادت را برای فاش نیوزی ها نگفت؟! اصلاً چطور آن ها را پنهان کنیم، در حالی که باور داریم چه زیبایی ها و زیبارویان و زیباخصالانی در غبار زمان به فراموشی سپرده شدند که به دنبالش مهجوریت بخشی از زیبای های دفاع مقدس را در پی داشت.
به هر حال هدف از این گفت و گو قدر دانی از گزارشگر خوب فاش نیوز، سرکار خانم«صنوبر محمدی» و البته داستانی عجیب، جذاب و شنیدنی از حضور شهدا در متن و جریان زندگی ماست.
با امید به اینکه این توجه شهدایی نصیب همه ما نیز بشود، این گزارش خاص را با دقت بخوانید که تقدیم کرده ایم به تمام خبرنگاران و نویسندگانی که در عرصه نشر فرهنگ ایثار و شهادت خدمت می کنند و با عشقی بی بدیل، در جبهه آگاهی رسانی تلاش فعال هستند؛ و چه سعادتی بالاتر از این که قلمشان به زبان گویای بهترین فرزندان این آب و خاک، یعنی رزمندگان و جانبازان اسلام تبدیل می شود.
فاش نیوز: سلام، ممکن است خودتان را معرفی کنید.
- خیر، قرارمان این بود که اسمی از من برده نشود.
فاش نیوز: پس اقلاً بگویید اهل کجا هستید؟
- اهل یکی از استان ها و شهرهای شمال غربی کشور یعنی زنجان هستم.
فاش نیوز: چه چیز انگیزه کار کردن شما در فضای ایثار و شهادت شد؟
- من بچه زمان جنگ هستم. یک جور هایی جنگ و آثارش را درک کردم. هر روز شاهد اعزام کاروان رزمندگان به جبهه بودم. برادرم یکی از رزمنده ها بود. وقتی او ساکش را به دست می گرفت، من هم همراه خانواده برای بدرقه اش می رفتم. بیشتر رزمنده ها کم سن و سال و نوجوان بودند. بعضی ها از نظر ظاهری جثه کوچکی داشتند اما در عمل مثل یک مرد کامل و با تجربه قدم برمی داشتند. انگار در یک دوره زمانی خاصی نوجوانان آن دوره، مرد دنیا دیده، شجاع و جسوری بودند و نور پر فروغ غیرت و ناموس پرستی در چهره معصوم آنان موج می زد. روزهای اعزام حال و هوای عجیبی داشت. بوی اسفند و طنین صلوات و مداحی های حماسی، شور عجیبی در وجود انسان ایجاد می کرد.
فاش نیوز: دلتان نمی خواست همراهشان بروید؟
- نمی شد. سن زیادی نداشتم. رزمنده ها که از پادگان به سوی جبهه ها اعزام می شدند، من بغض کرده و با چشم اشک آلود با برادر دیگرم به خانه برمی گشتیم.
فاش نیوز: وقتی برادرتان جبهه می رفت، چه حسی داشتید؟
- مثل پدر و مادرم در دلم به او افتخار می کردم که اینان سینه خود را آماج گلوله های آتشین دشمن کرده اند و امنیت کشور ما را حفظ می کنند. در عین حال فراموش نکنید هم خون بودیم و احساس مودت و تعلق قلبی خاصی نسبت به هم داشتیم. پس بغض گلویم را می گرفت و می ترسیدم این آخرین باری باشد که او را می بینم.
فاش نیوز: در حال حاضر برادرانتان کجا هستند؟
- از جبهه برگشتند و حالشان خوب است.
فاش نیوز: راه های دیگری برای کمک به جبهه بود، شما آن را تجربه کردید؟
- بله. سعی می کردم در رفع نیازهای رزمندگان از طریق ستادهای پشتیبانی که کار جمع آوری هدایا را داشتند، سهمی داشته باشم. در ضمن مادرم برای رزمنده ها شال و کلاه می بافت. من هم بافتن بلد بودم. به همین دلیل کمکش می کردم تا بافتنی ها زودتر تمام شوند.
فاش نیوز: از چه زمانی شروع به نوشتن درباره دفاع مقدس کردید؟
- باورتان می شود من در دوران تحصیل در انشاء نوشتن ضعیف بودم و انشاهایم را به دیگران مخصوصاً خواهرم می دادم تا برایم بنویسند.
فاش نیوز: نه! واقعاً؟ با این حال حس کردم گزارش های شما نوشتار معمولی نیست.
- شاید باورتان نشود، وقتی کارم تمام می شود و شروع به خواندن مطلب می کنم، مبهوت می شوم از آنچه من نوشتم. این یعنی معجزه.
فاش نیوز: احسنت. پس شما هم به این نوع معجزه اعتقاد دارید؟
- بله. من به آن رسیده ام.
فاش نیوز: چطور می شود این واقعیت ها را به دیگران تفهیم کنید؟
- نمی شود. سعی هم نکنید. چون نمی توانید. ببینید اگر کسی نویسنده باشد و قدرت نوشتاری خوبی داشته باشد، می تواند در تمام حوزه های دیگر هم بنویسد اما من جز در زمینه شهدا و دفاع مقدس در هیچ زمینه دیگر قادر به نوشتن نیستم. خیلی هم سعی کردم اما نشد.
فاش نیوز: این معجزه ای که می گویید، از کجا شروع شد؟
- حکایت عجیبی دارد. روزی با یک نفر که مشکل مالی داشت، قرار گذاشتم که در حد توان به او کمک کنم. آدرس محل او را خوب بلد نبودم. در مسیر یک آقای کت و شلواری با ظاهری موجه در کنار چند کارگر دیدم که مشغول کار ساختمانی بودند. جلو رفتم و بعد از عرض سلام، آدرس را از او پرسیدم. او گفت: آدرس نردیک حرم شاه عبدالعظیم است. من می خواهم بروم حرم. اگر مایل باشید، همراه شما بیایم. با تردید قبول کردم. پس در سکوت به دنبالش راه افتادم. صدای نفس هایش نامرتب بود و من دم و بازدم صدادار او را می شنیدم. حس عجیبی داشتم. انگار در هوا راه می رفتم. احساس سبکی می کردم. آن آقا در حالی که نفس نفس می زد، باز از من پرسید: آن جا با کسی قرار دارید؟ من جسته گریخته موضوع را گفتم و باز ساکت شدم. وقتی به محل رسیدیم، آن آقا هم اندکی ماند و بعد به من گفت: اجازه بده تا من هم کمک کنم. آن گاه مبلغ پنجاه هزار تومان به من داد. هنگامی که می خواست از من جدا شود، پرسید: ممکن است شماره شما را داشته باشم؟ انگار کسی در وجودم به من می گفت: او یک جانباز شیمیایی است. نترس! به همین دلیل با وجود کمی نگرانی، شماره ام را به او دادم.
- فاش نیوز: به شماره شما زنگ هم زد؟
- بله. فقط یک بار. درباره موضوع کمک صحبت کردیم. یک بار هم من زنگ زدم و بعد ارتباط برای همیشه قطع شد. یعنی سوالی از او داشتم اما هر چه زنگ می زدم، او جواب نمی داد. نگران و کنجکاو شدم. پس به محلی که برای اولین بار او را دیده بودم رفتم. نه از خودش خبری بود، نه از کارگران در حال کار! به همین دلیل از چند نفر که در همان حوالی زندگی می کردند، نشانی ظاهری آن مرد را پرسیدم. همه جواب منفی می دادند و حتی وجود کارگران را هم نفی می کردند. مدت ها به او فکر کردم. صدای نفس های او در گوشم بود. اولش تصور کردم او شهید شده است.
- فاش نیوز: اسمی، نشانی، از آن آقا نپرسیدید؟
- هیچ. فقط یک بار گفت: فامیلم سادات است.
- فاش نیوز: بعد چه شد؟
- از آن جایی که حس می کردم، آن آقا یک جانباز شیمیایی بوده، یک دلنوشته ای راجع به جانباز شیمیایی نوشتم و آن را به یکی از روزنامه های ارزشی ارسال کردم. در حالی که تا آن روز من بلد نبودم انشاء بنویسم اما در کمال تعجب، آن دلنوشته من مقبول افتاد و از من دعوت به همکاری کردند. از آن به بعد مطالبی برای آن روزنامه می نوشتم.
- فاش نیوز: چطور با آن روزنامه ارزشی آشنا شدید؟
- من از نوزده سالگی در بخش اداری آن جا کار می کردم که بعد از ارسال این دلنوشته، وظیفه نوشتن برای جانبازان و شهدا را به من محول کردند و وارد حوزه دفاع مقدس شدم.
- فاش نیوز: این اتفاق دقیقاً چه سالی افتاد؟
- سال 78
- فاش نیوز: خودتان از این ماجرای شورانگیز چه برداشتی دارید؟
- راستش موضوعاتی هست که با زبان قابل توصیف نیست اما من سعی می کنم آن را ساده برایتان تفسیر کنم. خودم باور دارم آن ها که من دیدم، در شرایط این دنیایی نبوده و برای لحظاتی پرده ای از روی چشمانم کنار زده شد و من وجود یک شهید را که نمی دانم چه کسی بود، درک کردم. بعد از انکار اهالی محل از آنچه من دیده بودم، تردیدم نسبت به این موضوع برطرف شد. او آمده بود تا در من آمادگی یک رسالت بزرگ را با تحریک احساساتم، ارادتم و باورهایم درباره دفاع مقدس ایجاد و متبلور کند. او این اثر معنوی و شگرف را در من ایجاد کرد و من از آن زمان تا به حال در حال نوشتن درباره شهدا، جانبازان و رزمندگان هستم.
- فاش نیوز: من حرف های شما را درک می کنم.
- بله. این اتفاقات همواره در گوشه گوشه این خاک در حال رخ دادن است و این از نظر من معجزه شهداست. کسی که گوشه ای از وجود و حضور شهدا را درک کرده باشد، درک حرف های من برایش سخت نیست.
- فاش نیوز: حرف هایتان مصداق آیه "ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله" است.
- بله. همینطور است. در فرصت دیگر اتفاقات شگفت انگیزتری برایتان بیان می کنم. فعلاً تا همین جا بس است.
- فاش نیوز: نوشتن در حوزه دفاع مقدس چه تاثیری بر روح و روان شما داشته؟
- خیلی ها به من می گفتند: فلانی خیلی زود خسته می شوی. دوام نمی آوری و افسرده شدنت را هم در نظر داشته باش. ولی از آن روزی که من به احترام و ارادت آن جانباز شیمیایی، شروع به نوشتن کردم، هر روز با انگیزه تر شدم و من را تشنه دانستن حماسه های بیشتر از این عزیزان کرد. البته یک بار همسر یک شهید به من گفت: شما از سوی شهدا انتخاب شده اید و رسالت نوشتن را بر دوش شما گذاشته اند. از آن موقع تا به حال، بدون هیچ تاثیر روحی منفی و بدون هیچ احساس خستگی، توانم را در جهت نشر رشادت ها و صبوری ها و دردهایشان به کار انداخته ام.
- فاش نیوز: سایت فاش نیوز را هم می شناسید؟
- از سال 93 با این سایت آشنا شدم.
- فاش نیوز: چه خوب. مثل من. ممنون از فرصتی که به من دادی.
- من هم تشکر می کنم.
گفت و گو از جعفری