خبرنگار بزرگِ آخرت پِرس - امروز روز 17 مرداد ماه است... روز خبرنگار. روزی که همه مسئولین فقط در این روز مبارک به یاد رسانه ها و تقدیر از خبرنگاران متملق و چاپلوس در حوزه فعالیت خود می افتند.
بیچاره خبرنگاران! که قریبِ یک سال خود را به آب و آتش می زنند و با بهترین و برترین کلمات که البته باید درشان و منزلت جناب رییس و سازمانِ عریض و طویلش باشد و به قول دوستان برره ای ما، پاچه خواری می کنند تا بلکه در روز موعود! مقامان با پیش کشِ تحفه ای که البته اگر در قالبِ سکه ای زرین باشد مبارک تر است، یادی از متملقین و دغل بازان بنمایند و روز خبرنگار را گرامی بدارند!
این سِیرِ سلسله مراتب را بگیرید تا که برسیدبه بالاترین مقام اجراییِ بالا سری، همین گونه است!
خبرنگاران و خوش نگاران، در حوزه ارتقای مدیریتِ یک مقام مسئول به درجات بالاتر، بسیار تاثیر گذارند. اگر این مادر مرده ها (شما بخوانید خبرنگارانِ چاپلوس) نباشند، چگونه می توان سری بین سرها در آورد و با زیرآب زنی، پُستِ بالاتر را از آن خود کرد!؟
این بیچاره گان روزگار (هی شما بخوانید خبرنگارانِ متملق) تا زمانی مورد وثوق و توجه یه روزه مدیران و رئیسان قرار می گیرند که فقط نگارش خود را در آن حوزه، به شیرینی و مدینه فاضله بودن بنویسند. هر چند که در برخی...تکرار می کنم فقط اندکی از روءسا و وزارت و سازمان ها هستند که ایرادِ مدیریتی بسیار بسیار جزئی دارند و بحمدلله قاطبه تشکیلاتِ ما مبّرا از مشکل...!
وقتی هم که مشکل نباشد، صورت مسئله ای هم نمی توان یافت که به حلِ آن(شما بخوانید انتقاد) اقدام کرد.
چه بسیار خبر« فقط خوب»!!! نگارانی هستند که تمام طولِ روزهای سال را در آرامشی عجیب، زیرسایه ی مسئولین عزیزشان و در فلاکتِ داشتن امکاناتِ اداری و رفاهی غرق هستند و تا اراده مسئولشان نباشد، از جای خود جُنب نمی خورند!
این نوشتارِ اندک، مقدمه ای بود بر پرداختن به جشنواره ای که برترین خبرنگارانِ در حوزه ایثار و شهادت را به دنیا معرفی کرد و مثل انفجاری مهیب، گوش نه فلک، که افلاک را کَر کرد!
جشنواره ای به غایت بزرگ که رییسان سازمان بنیادِ«نه» شهید و «نه» ایثارگران را در خود جای داده بود!
اختتامیه ای که نه از متملقین خبری بود و نه چاپلوساااااان.
برنامه تجلیلی که نه از افراد عادی خبری بود و نه از میهمانان ویژه! همه ایسارگر بودند و نه ایثارگر!
تقدیر و تکریم از بهترین حامیانی که صدای مظلومیتِ مدیران و روءسا را فریاد می زنند.
تشکر و اهدای ناقابل سکه به "خوش نگارانی" که نسبت به بالاترین مقام اجرایی سازمانِ"بنیادشهید" دین خود را ادا کردند. آنهم رئیس سازمانی که ماندن و رفتنش از این مسئولیت در هاله ای از ابهام است!
رییس بزرگی که یا فریاد می زند از مسئولیت بنیاد خسته شده و به علت کهولت و بیماری توانی برای ریاست ندارد و یا با تحریک و ترغیبِ تشکل های من درآوردی و بی پشتوانه، سعی در ماندن در این منصب دارد! به قول معروف" بادست پس زدن و با پا پیش کشیدن" هم مصداق پیدا کرده است.
باید جناب رییس و خوش خدمتان اطرافش و حتی خبرِ خوش نگاران درگاهش، بدانند که قاطبه ایثارگران و جانبازان این ناز و ادا ها را نمی پسندند و به دلشان افتاده که: «آخر هفته.... شهیدی رفته»!
روز خبرنگار را در حالی گرامی باید داشت که خودِ خوش نگاران هنوز به این ضرب المثل معروف اعتقادی نیافته اند که روءسا مانند آب، رفتنی هستند و چه خوب است بفهمیم مانند سنگِ کف رودخانه، خبرنگاران ماندنی هستند و منزلتی را بخواهند که عزّت خداوندی را به همراه بیاورد.
روزت مبارک... خبرنگار!