10 سالگی‌اش همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی بود، به همین دلیل جز خاطرات کوتاه، چیزی از آن دوران به خاطر ندارد؛ اما به خوبی می‌دانست خانواده‌اش همراه با انقلاب بودند، هر چهار برادر و سه خواهرش با رزق حلال پدر، بزرگ شدند و این همراهی با امام ثمره یک عمر زحمت پدر برای بزرگ کردن بچه‌ها با روزی از کار کشاورزی بود.

«حسین پیرعلی» متولد سال 1347 است که از 17 سالگی راهی میدان های نبرد شد.

دفاع پرس: جنگ تمام شد و شما به خانه برگشتید. چه پیش بینی ای بعد از جنگ داشتید؟ فکر می کردید بعد از جنگ چه رخ دهد که نشده باشد؟

پیرعلی: ما اگر به جبهه رفتیم برای انجام تکلیف بود و وقتی انسان وظیفه اش را انجام می دهد نباید انتظاری داشته باشد، اینکه من امروز سرکار می روم نباید توقعی داشته باشم، به هر حال کارمند دولت هستم و باید به وظیفه ام عمل کنم. ما در آن مقطع حضور در جبهه را وظیفه دینی و شرعی خود می دانستیم اما یک انتظار عمومی هست که کشوری که انقلاب کرده، با یک هدف خاصی به دنبال این راه بوده است و دگرگونی در ساختار سیاسی آن اتفاق افتاده و خواهان چیزی بوده است. درست است که من به عنوان یک رزمنده، یک جانباز توقعی ندارم ولی رزمندگان و اهالی جبهه و جنگ نسبت به ما حقی دارند. من هم خودم را مدیون رزمنده ها می دانم و همیشه حرفم این است که اگر آن ها نرفته بودند و از کشور دفاع نمی کردند و این احساس تکلیف را نداشتند ما امروز کشوری به نام ایران نداشتیم.

دفاع پرس: منظورتان این است که مردم بیشتر قدردان آنچه که دارند باشند؟

پیرعلی: می بایست همینطور باشد. ما زندگی خود را مرهون کسانی هستیم که ایثارگری آن ها امنیت این کشور را تامین کرده است، حال اگر کسی تحصیلات دارد و به مدارج بالا رسیده است که قطعا از تلاش های خودش بوده، ولی نباید یادش برود که زمینه این تحصیل را چه کسی فراهم کرده است، چه کسی سینه اش را سپر کرد، چه کسانی شهید دادند و چه کسانی جانباز شدند و زندان های مخوف صدام را تحمل کردند تا کسی مدعی این کشور نشود. اگر رزمنده ها در مقابل صدامی که می گفت من سه روزه می آیم و در میدان آزادی تهران سخنرانی می کنم، نمی ایستادند، امروز وضعیت کشور اینگونه نبود.

دفاع پرس: برای گسترش فرهنگ ایثار شما چه پیشنهادی دارید؟

پیرعلی: در حال حاضر هم کارهایی در صدا و سیما صورت گرفته و می گیرد.

دفاع پرس: اگر شما مسئولیتی داشتید چه کاری انجام می دادید؟

پیرعلی: ساخت برنامه مشابه آنچه در صدا و سیما انجام می شود، خودش تکرار و یادآوری است. خداوند به حضرت موسی (ع) می فرمایند: بنده های مرا با من آشتی بده، حضرت موسی می گوید: من چه کنم؟ یعنی چه که بنده های خدا را با خدا آشتی بدهم؟، خداوند می‌فرمایند: نعمت هایی که به ایشان دادم را یادآوری کن که این نعمت ها را همه من دادم و این یادآوری نعمت ها باعث می شود که آنها با من آشتی کنند نباید بگذاریم دوران دفاع مقدس، شهادت، ایثار، جانبازی و رزمندگی و گذشت از ذهن مردم فراموش شود، در صحبت ها، در گفته ها، در برنامه ها و هر فرصتی که پیش آمد از آن یاد کنیم. مثلا زمانی که امنیت کشور را می بینیم یادآوری کنیم که اگر امروز غرق در امنیت هستیم به خاطر ایثارگری افرادی است که در آن مقطع جان‌نثاری کردند.

سال 92 تصمیم گرفتیم با خانواده به راهیان نور برویم. با وجود دو بچه، همسرم حاضر شد در این سفر همراه شود. ایشان مطلبی گفت که برایم خیلی جالب بود. می گفت قبل از اینکه به این سفر برویم با خودم می گفتم چه دلیلی دارد که صدا و سیما انقدر از جبهه و جنگ برنامه پخش می کند اما وقتی فضای یادمان ها و مناطق عملیانی را دیدم تازه فهمیدم اگر ساعت های متوالی برنامه ساخته شود و هر روز از جبهه و ایثارگری ها صحبت کنند باز هم حق مطلب ادا نمی شود. نکته بعدی این است که ما به شدت نیازمند این یادآوری ها برای نسل بعد خود که جنگ را ندیده اند هستیم.

این یادآوری باعث می شود تا کسانی که امروز در سمت های مختلفی هستند بدانند که اگر دکتر، مهندس، خلبان، مدیر، مدیر کل، معاون و وزیر شده اند به خاطر فداکاری عده ای دیگر بوده است. آن زمان طوری جوانان و نوجوانان ما جنگ را اداره کردند که خیلی ها حتی احساس نکردند در این کشور جنگی اتفاق افتاده است.

ما هشت سال جنگیدیم، نه فقط با صدام که آن زمان کشور بزرگی را اداره می کرد بلکه با تمامی کشورهای غربی. انتخاب دشمن برای به جان هم انداختن دو کشور هم مرز و مسلمان نقشه کاملی بود. کشوری که بیش از هزار کیلومتر با ما مرز آبی و خاکی دارد و کشوری که از لحاظ نظامی جزو کشورهای قدرتمند دنیا بود. آن ها می خواستند نظام جمهوری اسلامی را سرکوب کنند می خواستند کشوری که در آن انقلاب اسلامی اتفاق افتاده است را نابود کنند.

در چنین شرایطی رزمنده ها ایثارگری کردند، در اکثر شهرهای کشور امنیت برقرار بود، مردم درسشان را خواندند. حالا در شرایط فعلی نباید کاری کنیم که این ایثارگری ها فراموش شود و هرچند ایثارگران ما که بی توقع جنگیدند از حقی برخوردار نباشند. زمانی که ما از جبهه بر می گشتیم و برای حقوق به سپاه می رفتیم خیلی از رزمنده ها حتی همان حقوق 2هزار و 300 تومان را هم نمی گرفتند و می گفتند ما برای انجام وظیفه به جبهه رفته ایم و الان کشور به وجود ما نیاز دارد، برای همین این پول را قبول نمی کردند در حالی که این مقدار پول مصوب دولت برای رزمنده ها بود.

دفاع پرس: ممنون از وقتی که در اختیار ما گذاشتید.

پیرعلی: ممنون از شما که به نوعی کار یادآوری را انجام می دهید در واقع این هم به نوعی بازنگری است تا اتفاقات گذشته را فراموش نکنیم و از خداوند بخواهیم در مسیری که بوده ایم بمانیم و عاقبت بخیر شویم، ادامه دهنده راه و حافظ خون شهدا باشیم و بیشتر قدر کشور را بدانیم. اگر امروز در جای جای دنیا شاهد حملات تروریستی هستیم اما کشور ما در آسایش و امنیت است نتیجه ایثارگری ایثارگران است. هرکس بخواهد بندگی کرده و مسلمان واقعی زندگی باشد و دینش را حفظ کند الحمدالله همه چیز مهیا است و اینها را مرهون جانفشانی شهدا و ایثارگرانیم.