جوانی- یک درد و دل کوتاه فرزند شهید با رزمندگان و جانبازان و فرزندان این عزیزان

 اول زندگی م میگم بنده فرزند شهیدی هستم که بعد از شهادت پدر به دنیا اومدم و هرگز پدرم رو ندیدم تا بزرگ شدم و یک قاب عکس دستم دادن و گفتن این بابات هستش. شهید شده رفته بهشت. منم قبول کردم. درسم میخوندم و خیلی زرنگ بودم ... درسم جوری بود، هر کی من میدید انتظار داشت پزشک بشم اما وقتی میگن روزگار بر وفق مراد نیست همین میشه.

  همین که دیپلم گفتم مادرم مریض شد و من درس رها کردم و به مواظبت از مادرم پرداختم و درس رو رها کردم. الان 10 سال از اون ماجرا میگذره. خدا رو شکر مادرم حالش بهتر شده ولی هر وقت اداره ای رفتم، از بنیاد شهید یا غیره تا ازم میپرسیدن مدرکت چیه؟ می گفتم دیپلم. من رو خیلی تمسخر میکردن و انگار داشتن با یک مهد کودکی حرف میزدن و به من میگفتن تنبل و حرف های دیگه که باعث می شد بیام و گریه کنم ولی مرد بودم تحملم تموم شده بود!

  چرا باید به من بگن تنبل به خاطر توهین های اون افراد قول دادم دوباره درسم بخونم امسال کنکور بدم سال 97 ولی الان سن من 30 ساله شدم. میخوام حتما پزشک بشم. یکی مثل پروفسور سمیعی در زندگیم. با فقر بزرگ شدم. هرگز خوبی و خوشی در زندگیم ندیدم.فقط بین بقیه اسمم فرزند شهید و اختلاسگر که تموم امتیازات داشتم ولی هرگز کسی نمیدونست من با رنج بدبختی بزرگ شدم و شب ها گرسنه خوابیدم هرگز امتیازی نداشتم چند تا سوال و درخواست از همه عزیزان دارم.

1- آیا در قوانین شاهد استخدامی شرط سنی و معدل برداشتن برای فرزندان شاهد؟ ... آخه میترسم پزشکی قبول بشم و نتونم استخدام بشم. 2- عزیزان جانباز و رزمنده شما هم، هم رزمان پدران ما بودید و جز خود ما کسی نمیدونه چه زجری میکشن. خونواده هامون بیاین پشتیبان هم باشیم نه این که بگیم فلان قشر امتیاز داره و ما نداریم. زود قضاوت نکنیم هم رو. بیایم برای هم خوبی بخوایم. تک تکتون رو دوست دارم. چون شما خاک خورده جبهه پاک دلان بودین .... عزیزان هم اگه کسی میتونه برای کنکورم من رو راهنمایی کنه.

با تشکر از سایت محترم فاش نیوز