با عرض ادب و احترام اینجانب محمدباقر سمیعی جانباز 40 درصد فرزند شهید علی اصغر سمیعی برادر شهید محمد حسین سمیعی و برادر جانباز پاسدار غلامعباس سمیعی می باشم. با شروع شدن جنگ و به فرمان امام خمینی(ره) خانواده ما (سمیعی) تماما برای حفظ انقلاب و نظام از همه چیز خود گذشتند و حتی در زمان حضور در جنگ و نبودن در شهر و دیار خویش و با هماهنگی پدر خانواده (شهید علی اصغر سمیعی) منزل نیز برای پذیرایی از هموطنان جنگ زده دزفولی و اهوازی مهیا و در اختیار آنها قرار گرفت. منتی بر سر کسی نداریم زیرا آن روزگاران تمام فکر و ذکر خانواده سمیعی حفظ نظام، انقلاب، دفاع از این آب و خاک و ناموس ایرانی بود و تصور این روزها را نمی کردیم و نه انتظارش را داشتیم.

مسئولان ارشد استان مرکزی

آری با شما هستم!

حالا که جنگ تمام شده و مملکت را به فضل الهی آرامش فرا گرفته، حتی وقتی برای شنیدن مشکلات ما ندارید، چه برسد به رسیدگی!

خانواده ما با کلمه رسیدگی به مشکلات و دیدار و سرکشی از خانواده شهدا و ایثارگران غریبه و نا آشنا می باشد. واقعا مشکلات من و خانواده ام آنقدر بزرگ هستند که از توان شما خارج می باشد.

در آخر آقایان یادآور می شوم روزگاری پدرم(شهید علی اصغر سمیعی) در دستانم جان داد ولی حاضر به برگشتن به عقب و ترک خط مقدم نشدم. خبر شهادت برادرم را آوردند ولی باز حاضر به برگشتن و شرکت در مراسم تشییع جنازه اش نشدم. یکی از چشم هایم را از دست دادم، شیمیایی و موجی شدم ولی حاضر به عقب نشینی نشدم.

شما نسبت به ما چه کردید؟

محمدباقر سمیعی