شهید گمنام - قصد خدمت به جانبازان نخاعی بود اما انگار بیشتر مایه اذیت شد تا آسایش!
سوار شدن به هواپیما به خودی خود برای جانبازان نخاعی و افراد ویلچری و دارای معلولیت های جسمی - حرکتی سخت است، چه رسد به اینکه قوانین تصویب شده در جهت تسهیل این امر هم اجرایی نشوند و آنان را دچار مشکل و سختی مضاعف کنند!
در میان مواد قانونی و مصوبه ها، چندین قانون و مصوبه درباره صدور بلیط با تخفیف، شرایط ویژه برای سوار شدن به هواپیما،کمک در سوار و پیاده شدن به هواپیما و انجام تشریفات مربوط توسط خدمه آموزش دیده و مسائلی از این دست وجود دارد که وقتی به نحوه، میزان و کیفیت اجرای این قوانین نگاه می کنیم و از جانبازان و توانخواهان نحوه اجرای آنها را جویا می شویم، خبری از رضایتمندی نیست و گله و شکایت زیادی به گوش می رسد!
بارها اتفاق افتاده جانبازان و معلولین ویلچری بلیط هواپیما تهیه کرده و در فرودگاه، کارت پرواز هم برایشان صادر شده، تا پای پرواز هم رفته اند ولی خلبان یا سرمهماندار به بهانه منع قانونی و تکمیل ظرفیت اختصاص یافته به افراد ویلچری، اجازه سوار شدن به آنان نداده اند و این افراد که با مشقت زیاد از دور و نزدیک برای سفر با هواپیما به فرودگاه ها رفته اند و تشریفات و مراحل مختلف را با معطلی زیاد طی کرده اند، خسته و درمانده، از سفر باز مانده اند.
در اینجا این موضوع به ذهن می رسد که اگر به هر دلیل تشخیص می دهند که نمی توانند فرد ویلچری را سوار کنند، کارت پرواز چگونه صادر می شود؟! و آیا سازمان با این عریض و طویلی با این همه قدمت هنوز نظم و نسق لازم را نیافته است که بتواند با حداقل های استاندارد جهانی هم که شده خود را هماهنگ کند؟! آیا قصد خدمت است یا آزار و اذیت؟!
از طرف دیگر اگر بحث سوار شدن هم به گره نیفتد، مسئله دیگری دست انداز سوار شدن جانباز نخاعی به هواپیما می گردد!...
طبق قانون افرادی با شرایط جانبازان ویلچری یا نخاعی باید اولین نفراتی باشند که سوار هواپیما می شوند تا اولا جابجایی و شرایط خاص اش مانع تردد سایر مسافران نشود و از طرفی با شرایط خاص جسمی که دارند در حین جابجایی از روی ویلچر یا تخت بر روی صندلی هواپیما، به راحتی جابجا شود اما در عمل اینطور نیست!
خیلی مواقع همکاری لازم با جانباز به گونه ای صورت نمی گیرد که او سر موقع سوار شود و گاهی تردد در میان راهروهای تنگ بین صندلی های هواپیما به مشکل برمی خورد که این خود باعث نارضایتی ها و گله و شکایت می شود.
افرادی که باید جانبازان را از روی چرخ یا تخت بر روی صندلی هواپیما بنشانند، گاها" به دلیل ناوارد بودن و یا عجله، آنان را دچار زحمت و جراحت می کنند که این مورد زیاد هم اتفاق می افتد، که در اثر برخورد شدید بدن جانبازان با دسته صندلی یا بدنه چرخ و صندلی و ... می باشد!
در موقع پیاده شدن هم با اینکه افراد ویلچری و دیگر معلولان جسمی و حرکتی آخرین نفراتی هستند که از هواپیما پیاده می شوند اما مشاهده می شود که با وجود اینکه فرصت کافی برای خودروهای بالابر و خدمه هست که بلافاصله پس از خالی شدن هواپیما از مسافران عادی، به تخلیه افراد معلول و ویلچری بپردازند ولی در عمل گاهی ساعت ها باید منتظر بمانند تا وسایل کمکی و خدمه سر برسند و به پیاده کردن آنان اقدام کنند.
از طرفی برای جابجایی هر جانباز قانونا" یک نفر خدمه آموزش دیده باید از زمان ورود فرد به سالن ترمینال او را تحویل بگیرد و تا هنگام نشستن در صندلی هواپیما همراهی اش کند و همینطور در زمان پیاده شدن نیز از زمان توقف هواپیما و پیاده شدن، تا خروج از ترمینال و سوار شدن به ماشین کنارش باشد و کمکش کند. اما در عمل چنین اتفاقی نمی افتد و خدمه فقط بخشی از وظایف خود را به انجام می رسانند و یا حتی نیروی کافی برای این کار وجود ندارد.
در هنگام خریداری بلیط هم، آن دسته از ایثارگرانی که طبق قانون می توانند از بلیط نیم بها برخوردار شوند، در عمل به غیر از تعداد کمی از شرکت های هواپیمایی دولتی، بقیه شرکت ها از اجرای این قانون فرار می کنند و بلیط را تمام بها به آنان می فروشند. تازه دولتی ها هم برای بلیط نیم بهای یک همراه که در قانون آمده زیر بار نمی روند. همچنین مشکل دیگر اینکه تهیه بلیط اینترنتی نیم بها متاسفانه در گزینه های خرید بسیاری از شرکت ها وجود ندارد!
طبق ماده (41) لایحه جامع خدمات رسانی به ایثارگران: جانبازان 25% و بالاتر، آزادگان و خانواده های شاهد و خانواده جانبازان 70% در صورت مسافرت داخلی از طریق هریک از شرکت های دولتی یا خصوصی هواپیمایی، راه آهن و کشتیرانی با ارائه کارت ایثارگری و یا معرفی نامه بنیاد از پرداخت 50% هزینه بلیط مسافرت معاف می باشد.
اگر تمامی این مطالب را که می تواند هر یک منبع شکایت و نارضایتی ای از سوی جانبازان باشد، جمع ببندیم متوجه می شویم که اجرای قوانین مربوط به سفر با هواپیما در مورد قشر ایثارگر و معلولان با مشکل جدی روبروست.
سال هاست که با شرکت های هواپیمایی و سازمان هواپیمایی کشوری رایزنی می شود اما انگار می خواهند فیل هوا کنند تا قوانین را برای حق داران این سرزمین اجرا کنند!
سووال اساسی این است که مسئول نظارت بر اجرای قوانین ایثارگران چه کسی است و حامی و متولی قانونی آنان کجاست و چه می کند؟! آیا بنیاد شهید و امور ایثارگران مثل خیلی مواقع دیگر در این زمینه هم نمی تواند نقش موثری ایفا کند؟! و ...