همسر جانباز شهید پاکیزه -  به نام قرار دل ها؛ مهربانم! یاد تو از هر گلی خوشبوتر است. دو سال از فراقت می گذرد، برای نوشتنش قلم بغض می کند؛ گویا آمده بودی عشق را فکه و رمل هایش را شرح دهی. گفتم بنویسم برای نبودنت شاید نامه بر پیدایت کند و شاید تو بخوانی ..................

نوشتم وقتی نماز عشق قنوتش «اللهم ارزقنا توفیق الشهادت» و قدم ها معطر به عطر الهی باشد، وجود ذکر پرواز سر می دهد.

وقتی جانباز شدی و چله نشین تخت و ویلچر ... و گاهی حالت آنقدر خراب می شد که نتوانستی از قلب پر مهرت بگویی و من فهمیدم مظلومیت یعنی چه، وجود ذکر پرواز سر می دهد.

وقتی روزهای آخر شبیه روضه می شوی و من هرکاری می کنم از ذهنم بیرون نمی رود، وجود ذکر پرواز سر می دهد.

وقتی حجم ایمانت را می بینم و نمی دانم چگونه آن را تمرین کرده ای، وجود ذکر پرواز سر می دهد.

وقتی وجودت پر از آرامش شود و نمی دانم چگونه این حجم آرامش را بدست آورده ای، وجود ذکر پرواز سر می دهد.

اما ای جوانمرد! در پاییز پر هیاهو مهیا شدم برای دیدنت؛ وقتی رسیدم رفته بودی و من مانده بودم با کوله باری از دلتنگی و خستگی و تنهایی و یادی که هر لحظه از آسمان خانه مان چکه می کند و نسیم آرامی که تا اینجا می آید و نبودنت را هزار بار به رخم می کشد.

مهربانم! می دانی وقتی به یاد دلاوری از مردان عشق و شرافت باشی، مانند این است که برای عبادت وضو گرفته ای و تمام اوقاتت صرف بندگی می شود و تو شهیدی و من باید هزاران بار شهید شوم تا پایان نامه زندگی ام با تو گره بخورد.

بدان وقتی رد پای محبت را در قلبم جای گذاشتی همیشه حاضری حتی اگر نبودن حضور فیزیکی تو را چیزی جبران نکند و بدان محبت تو نباشد در این شهر پر هیاهو ناتوان می شوم و می شکنم.

عزیز دلم! بدان ردی از گذشته ها در قلبم مرا بسیار دلتنگ می کند، که کاش دست رفتنت را می گرفتم و پای می گذاشتم روی هرچه ماندن است، کاش می شد در حجم نبودنت قلبم را آرام کنی! کاش می شد برای قلب بیقرارم دعا کنی، کاش بشود شفاعتی را شامل حالم کنی و لابه لای نگفته های این روزهای سخت یاری ام کنی.

اما من به احترام فکه و رمل هایش تمام قد به احترامت می ایستم و دلم را به قدم های محکم و پرصلابتت گره می زنم. می گویم شهادت زیباترین نام برای شناسنامه تو است.

سفر به سلامت ای مهربان قهرمان!

با ارادت و احترام به همسران جانبازان شهید که آموختند صبر اجر عظیمی دارد!

پاییز/مهر/96