معلول عادی  -  سلام. هفته ملی پارا المپیک بر تمام جانبازان و معلولین که با همت و پشتکار بی نظیر و در فضایی ظالمانه و پر از کم لطفی ها، باز هم راه درست زندگی را گم نمی کنند تبریک و تهنیت می گویم.

جانبازان، الگو و اسوه های نابی هستند برای اینکه روش زندگی و نحوه مبارزه آنها با مشکلات را سرلوحه خود قرار دهیم. یک حرف خاص برای یک سری آدم های بی رحم: معلول کسی است که عاجز از خلق لحظه های بدیع و باشکوه است و به ماندن در باتلاق خو کرده است .... نه من! تقدیم به همه کسانی که خدا سخت ترین امتحان را در این دنیا از آنها گرفت.

عقب افتاده کیست؟! چند سال پیش در جریان بازی های پارالمپیک (المپیک معلولین) در شهر سیاتل آمریکا 9 نفر از شرکت کنندگان دوی100متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند. همه این 9 نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم. آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند. بدیهی است که آنها هرگز قادر به دویدن با سرعت نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارالمپیک شود. ناگهان در بین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد. این دختر یکی دو تا غلت روی زمین خورد و به گریه افتاد. هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند؛ آنها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند. یکی از آنها که مبتلا به سندروم داون(عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود، خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت: این دردت رو تسکین میده. سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند. در واقع همه آنها اول شدند. تمام جمعیت ورزشگاه به پا خاستند و 10 دقیقه برای آنها کف زدند.

مهربانی و ایثار به جنسیت نیست، به سالم یا معیوب بودن نیست، به ثروتمند یا فقیر بودن نیست.... مهربانی وجود می خواهد که بعضی ها از این خصلت بی بهره اند.