بخشی از یادداشت مرادعلی شیرانی  جانباز 70 درصد و قهرمان کشتی ایران :

 یادبودی که در اصفهان به نام بنده ساخته‌اند ارزشی برایم ندارد و بیش از هر چیز نمایانگر حاکمیت دوگانه در کشور است. بروند و این یادمان را خراب کنند. کی دنبال این چیزها بوده‌ایم؟ چه ارزشی دارد مردم در تنگدستی دست و پا بزنند و نام من را بشناسند؟...

 امروز برای تهیه یک برس پای آلمانی که زانوهایم را حمایت کند نمی‌توانم روی بنیاد جانبازان حساب کنم. باید هزار تماس تلفنی بگیرم تهدید کنم، بد و بیراه بگویم تا بلکه به خاطر ترس از موقعیت‌شان کاری کنند.

این تازه برای آدمی مانند من است، وای به حال بچه‌های بی نام و نشان جنگ که نیازمند کمکند و دستشان به جایی نمی‌رسد.

اگر یک آقا یا آقازاده بخواهد از امکانات جانبازان استفاده کند و برای درمان به خارج برود، تمام حکومت و وزارت خارجه به تکاپو می‌افتند.

دیگر دستانم قدرت ندارند که جز چند قدم با عصا راه بروم. گرفتار صندلی چرخدار شده‌ام و گاهی حتی نمی‌توانم آن را حرکت دهم...