ناشناس - بنده از جانبازان 70 درصد جنگ هستم.

  گویا پس از فوت شهید محسوب می شویم که بی ریا بگویم که از اینکه در قیامت با همرزمان شهیدمان محشور می شویم، احساس مسرت دارم اما چه بر سر خانواده ام می آید؟
حال که وضعیت فرزندان شهدا را می بینم مانند بیکاری و بی خانمانی از آینده خودم ترسی ندارم اما از آینده خانواده ام احساس نگرانی می کنم .

 هم اکنون فرزندم دانشجو بوده و در دانشگاه هویت پدرش را مخفی می کند، گویا ما جنایت کرده ایم در حالیکه باید سینه سپر کند و با افتخار بگویند من فرزند یک جانبازم.
  حالا چه کسی مقصر است؟ نسلی که انقلاب کرد و جنگید، یا نسلی که ما را به این شرایط رسانده.
وضعیت به گونه ای شده که در بنیاد هم جانبازان درصد پائین فکر می کنند باعث و بانی کمبودهای بودجه بنیاد و دولت اقشار ما جانبازان 70 درصد هستیم.

 ما جانبازان 70 درصد خیلی مظلوم واقع شده ایم، همین الان هستند کسانی که با خواندن مطلب من می گویند بابا خوشی زده زیر دلش. آنقدر گرفته که تا آخر عمر بی نیاز است.
  فقط کافی ست هر کس که این فکر را می کند یک روز با یک جانباز 70 درصد زندگی کند و به عینیت شاهد درد و رنج ما باشد.
ما با افتخار رفتیم جنگیدیم، اگر امثال ما نبودند ایران از عراق و سوریه بدتر بود، منت نمی گذارم اما شما هم به اندازه یک ارزن انصاف داشته باشید و اینقدر به زخم ما سوزن نزنید .
اگر خیلی نا راضی هستید راه باز است بروید سوریه و در راه مدافعان حرم جانباز شوید.
آیا توقع امثال من زیاد است؟
بنده هم راضی به نوشتن نام خودم نیستم تا شما ...