مرتضی قنبری وفا - هرگاه افراد معلول به مرز"خود آگاهی" می رسند، توانایی آنان از آدم های به ظاهر سالم به مراتب بیشتر است.

 خود بنده شاهد فعالیت های اجتماعی اینگونه گروه ها بوده ام. البته این شناخت ساده به دست نیامده و فرد معلول به نحو چشمگیری به خلاقیت در مهارت های زندگی دست می یابد. البته یک نکته فراموش نشود. اول یک (جانباز با یک فرد معلول متفاوت است)، دوم اینکه (یک جانباز در واقع یک معلول است).

 اشتباه نکنید. تناقضی در کار نیست، یک جانباز در دفاع از دین و میهن خود به مرز معلولیت رسیده و یک قهرمان ملی است، اما در برخی اوقات در زندگی روزمره به محدودیت هایی برخورد می کند که بستگی مستقیم به نوع معلولیت او دارد.

 برای مثال یک جانباز دو چشم نابینا یک جانباز 70 درصد است و یک جانباز ضایعه نخاعی هم یک جانباز 70 درصد است ، اما حضور این افراد در خانواده یا جامعه کاملا" متفاوت است و اینجا این جانباز باید خود را به مرز خود باوری برساند که تا چه مقدار نیاز به کمک اطرافیان خود دارد.

 این تفاوت تا آنجا محرز است که دو جانباز مثلا" هر دو نابینا، کاملا" با هم متفاوت هستند. منظور بنده این است نوع معلولیت یک تعریف مجزا دارد و طرز تفکر آنان یک تعریف دیگر، بارها خودتان دیده اید که فردی جانباز توانسته فعالیت های فوق تصوری داشته باشد تا آنجا که یک فرد سالم به مراتب نمی تواند چنین کارهای مشابهی کند.

 در ضمن اینکه یک جانباز، زندگی اجتماعی اش زیر ذره بین مردم عادی و نگاه تیز رسانه هاست، به همین سبب هرگاه یک جانباز معلول به آن درجه خودباوری می رسد، رسانه ها علاقمند می شوند با زندگی این "نخبه ها" صحبت کنند و وارد حریم خصوصی زندگی آنان شوند.

 بله درست است این گروه جانبازان "نخبه" هستند، چرا که توانسته اند به مهارت های زندگی با حداقل نیاز به دیگران دست یابند و با نگاه به نیمه پر لیوان محدودیت را مغلوب کنند.

 متاسفانه در گروهی دیگر هستند افرادی که با داشتن معلولیت به مراتب کمتر، به قولی خودشان را ول کرده و خود را وابسته به دیگران می کنند که یکی از دلایل علاقه رسانه به پرداخت به زندگی خصوصی جانبازان معلول نشان دادن این افراد به عنوان یک الگو به آنان است تا آنان هم به مرز خود باوری برسند.

 همه چیز برمی گردد به طرز تفکر معلول یا جانباز از (حیات و زندگی) است و اینکه تلقی آنان از فلسفه زندگی چیست.
به هر حال هیچ یک از افراد جانباز و معلول زندگی همانند نیستند. شاید نزدیک به باشند اما باز هم تفاوت در زندگی آنان مشهود است، به طوری که گاها" دیده می شود افراد معلولی هستند که از شرایط خود و زندگی خود راضی نیستند و به پوچی می رسند، اما در زندگی جانبازان به دلیل داشتن ارزش های دینی و میهنی از زندگی خود کاملا" راضی و از زندگی خود لذت می برند

 راز این تفاوت ها در زندگی معلولین و جانبازان (خود باوری) است و امیدواریم همه این افراد به این مرز زندگی برسند تا هم خودشان شاد باشند هم دیگران را شاد کنند.