عیسی مرادبخش - اینجانب جانباز ۵۵%هشت سال دفاع مقدس.
سه مورد گله ازمسئولین ایران بخصوص استان گیلان دارم.
۱- بنده درتاریخ ۱/۱۲/۹۴به علت مشکل از ناحیه کمر که از اثرات ناشی جنگ باقی مانده بود، در بیمارستان خاتم الآنبیاء تهران مورد عمل جراحی قرار گرفتم. تا یک سال قادربه حرکت نبودم و ماهانه سه الی چهار بار برای کنترل به تهران مراجعه می نمودم. بعدازآن باز هرماه یک الی دو بارمراجعه می کنم. هنوز با دوتا عصا راه می روم که این عمل جراحی باعث ضایعه نخاعی بنده شده. هیچ یک از مسئولین شهرستان یااستان در خونه بنده را باز ننمودندکه چه کار می کنم! درچه حالی هستم! مگرگاه گاهی خودم با هزارمکافات به بنیاد مراجعه می کنم!
۲- چرا قانون در مورد ماده ۴۸گذشته و (۲۱) فعلی که استخدام فرزندان جانبازان به جای پدرانشان اجرا نمی گردد؟
۳- چرا مدیران استان نسبت به ما بی توجهی و بی مهری نشان می دهند؟ خودمان یا فرزندان ما به مدیری مراجعه می کند، برخوردی برخلاف شعونات اسلامی و برخلاف سفارش معمارکبیرانقلاب و مقام معظم رهبری می نمایند؟
مگرحضرت امام(ره) نفرمودند نگذارید این پیش کسوتان جهاد شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند؟ آیا این است اجراء بی کم کاست وصایای آن حضرت؟
اگر فرزندان مادرجایی مشغول باشند، جز پاپوش درست کردن هیچ خدمتی به آنها ارائه نمی دهند! گویی فرزندان ما سربار جامعه هستند. مگرهمین جانبازان نبودند، باکم سن و سالی خود، از دین و دیانت و ناموس این ملت و این مملکت دفاع کردند. چرا به همین راحتی به فراموشی سپرده شدیم؟
واقعا برای خودم متاسفم که چنین مسولینی را داریم. در این استان ازخداوند منان تقاضادارم همه ماو همه مسئولین اجرایی ما راهدایت کند. درد دلها زیاد است. اگرگویم زبان سوزد نگویم مغزاستخوان سوزد. نمیدانم چه بگویم که نگفتنم بهترازگفتن است. این سه مطلب را که نوشتم یقین دو سه روز آینده صدای همه آقایان مسئولین درخواهندآمد.
امیدوارم مسئولین به دل نگیرند. این مطالب حقیر جز نصیحت چیزدیگری نیست و اگر هم ناراحت باشند، حتما مسایل بیشتری که میدانم خواهم نوشت.
التماس دعا