ع.ک - حقیر14ساله بودم، درعملیات بدر،کلاس سوم راهنمایی. برادرم درسپاه بودند و می گفتند تکلیف است، الان که من زخمی هستم تو بروی جبهه.

خلاصه حقیر رفتم و در عملیات بدر بودم. وضعیت چنان بود که حتی لشکر "محمد رسول الله" تهران در عملیات شرکت نکرد و ما مجبور شدیم تاشب عید یعنی 29/12/63 بمانیم. منطقه به شدت بمباران شیمیایی و آلوده شده بود.

آمپول و ماکس دادند ولی چون کم سن و بی تجربه بودیم آمپول ها را اصولی نزدیم؛ آمپول طوری بود که خودش تزریق می کرد.

خلاصه باهزار سختی و بدبختی برگشتم.

خانه مان هم بمباران شد و یک سال بعد برادرم شهید، پدرم موجی و هردو چشمانم را عمل کردند.

پزشکان می گفتند قوزِ قرنیه پیدا کردی، چون که حساسیت شدید به نور از هرنوع لامپ ها دارم، خیلی اذیت می شوم و درکل از زندگی، درس و همه چیز جا ماندم.

تااینکه سال 84 گفتند سپاه برای تعیین درصد نامه می دهد. چون من پول هزینه آمدن به تهران را نداشتم نشد و درصدی برای جانبازی ام ندادند. عده ای می گفتند دکترهای آنجا طوری هستند که باید یا آشنا داشته باشی و یا پولی هنگفت بدهی تا تائید نمایند! خلاصه حقیر الان کارگری فصلی انجام می دهم و واقعا چشمانم اذیت می کنند و نمی توانم کارکنم.