اسلام مشکانی - "من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش می‌کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. نگذارید پیشکسوتانِ شهادت و خون در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند" «امام خمینی ره»
درحالیکه بیش از ۲۳ سال از پایان دفاع مقدس می گذرد ولی هنوز رزمندگان بی شماری سال هاست به دنبال اثبات مجروحیت و جانبازی خود هستند!
درحالی که به جامعه اینچنین القاء شده و می شودکه این قشر زحمت کش و ایثارگرهیچ مشکلی ندارند، ولی عملا" اینچنین نیست و خیلی ازاین عزیزان عوارض ناشی ازجنگ دارند و سال هاست با آن عوارض دست و پنچه نرم می کنند، ولی به دلیل عدم ارئه مدرک صورت سانحه و مدارک بالینی دوران جنگ، همچنان حرف آنها خریدار ندارد و عمده ترین قشراین رزمندگان رزمندگانی هستندکه دچار عوارض شیمیایی و اعصاب روان هستند. عوارضی که به مرور زمان و آهسته آهسته گریبانگیر رزمندگان شده و جواب این سئوال که چرا این رزمندگان فاقد مدارک بالینی و صورت صانحه همزمان هستند به نظرم چنین باید باشد:
۱-عدم اطلاعات کامل ازعوارض و آثارشیمیایی در اوایل استفاده دشمن از سلاح شیمیایی هم برای رزمندگان و هم بیمارستان های ما.
۲-آشکارشدن عوارض شیمیایی و اعصاب روان به مرور زمان و درکهولت سن.
۳-ایثار رزمندگان و حضور دوباره آنها درصحنه نبرد و آلوده و همینطور عدم رفتن به عقبه نبرد، به دلایل ذکرشده و نشده.
در هرصورت کمیسیون جانبازان فقط مدارک ذکر شده را درخواست می کنند حتی ارائه معرفی نامه یگان مشکلی را حل نمی کند، درحالیکه گفته می شد بنیاد شهید و ایثارگران ستاد کل نیروهای مسلح توافقی درخصوص رزمندگان فاقد مدرک بالینی انجام داده اند، ولی ظاهرا" رزمندگانی که پیگیر این قضیه شده اند، باز نتیجه ای ندیده اند.
وقتی پای سخن رزمنده ای نشستم که می گفت با وجود بیش از 25 ماه سابقه حضور در جبهه و حضور در چندین عملیات، انسان تاسف می خورد! تاسف نه ازبابت حضور در جبهه بلکه اینگونه رزمندگان حتی یک روز از حضور در جبهه خود را با تمام دنیا معاوضه نمی کنند و در صورت تهدید دشمنان نظام، با این جسم های زخم خورده و مجروح نه تنها باز هم آماده اند تا سر حد جان خود حافظ نظام و دستاوردهای آن باشند، بلکه تاسف از برخورد سهوی و عمدی بعضی افراد با این عزیزان است.
رزمنده ای که بیش از 25 ماه در جبهه های نبرد حضور داشته است و در چندین عملیات مختلف بوده چطور ممکن است دچارعوارض جنگ قرارنگرفته باشد؟
یا اینکه چطور امکان دارد فردی که درعملیات ها و مناطقی که توسط عراق مورد بمباران شیمیایی و گازهای اعصاب و روان حضور داشته دچار عوارض شیمیایی نشده باشد؟
آیا این گونه برخوردها با این عزیزان بی انصافی نیست، درحالیکه طبق آمار ارائه شده جهانی، موضوع، حکایت استفاده وسیع عراق از انواع سلاح ها درجنگ داشته؟
چرا بعضی از مسئولین دنبال دستورالعمل ها وبخشنامه های خشک هستند؟
آیا عراق از عوامل خردل /اعصاب/سیانور/خفه کننده /خون/اشک آور/استفاده نکرده است؟
آیا ۲۸ درصد ازعوامل استفاده شونده شیمیایی درجنگ ناشناخته تشخیص داده نشده بود؟
آیا حضور رزمنده ای در عملیات های که حجم آتش عراق غیرقابل تصور برای افراد عادی جامعه است، مانند عملیات های مثل خیبر/بدر/والفجر ۸(فاو) / کربلای ۵ (شلمچه) نمیتواند دچار عوارض ناشی از آن آتش عملیات ها باشد؟ و بسیارسئولات دیگری که کسی قادر به پاسخگویی آنها نیست!
امیدوارم روزی برسدکه مسئولین مربوطه باوجدان و انصاف به داد این اسوه های صبر و مخلص برسند.
رزمنده دردمند و داوطلب 27 ماه حضور در جنگ، حتی بدون داشتن دفترچه درمانی: مشکانی