وحید سجادی - من مهندس ساکن سوئد هستم که جامعه معلولان اراک را با چند تن دیگر تاسیس کردیم وتاکنون نیزبالغ بر 1500 نفر عضوگیری داشتیم. مابناداریم تا در ایران استقلال شخصی معلولان را به اثبات برسانم.

در سوئد هم به عنوان مهندس ایرانی در کنار دو دکتر سوئدی در سال 1994 قانون "دستیار معلول" را در مجلس آن کشور تصویب کردیم. این درحالی است که در ارتباط با حقوق معلولین در سوئد یک روزنامه بامسئولیت بنده منتشرمی شود.

ما به دنبال این نیستیم که کسی به ما کمک مالی کند؛ حرف ما این است که معلولان هم همانند افراد دیگر جامعه بتوانند به طور مساوی از امکانات موجود در سطح جامعه بهره مند شوند. در واقع هدف ما این است که کاری بکنیم تا  معلولان به سطح جامعه بیایند.

انتظاری که از دولت و مجلس داریم این است که عوارض گمرکی برداشته شود. چرا که در صورت تحقق، این موضوع  باعث خواهد شد که لوازم و تجهیزات مورد نیاز معلولان حدود 50 تا 70 درصد ارزان تر دراختیارشان قرارگیرد.

با تجربه 30 ساله ام در سوئد و ایران مطمئن هستم اگر دولت کوچک ترین همکاری در این زمینه با ما داشته باشد در سال های آینده نشان خواهیم داد که این امر محقق می شود و این ایده تاکنون در کشور سوئد محقق شده است.

به نظر من نمی توان از یک معلول که خودروی به مبلغ 14 میلیون تومان خریداری کرده است اضافه بر سازمان مبالغی بابت کلاچ دستی و بالابر و...دریافت کرد.

خود بنده در سوئد تاکنون حتی یک ریال هم برای لوازم جانبی پرداخت نکرده ام و همین یک ماه پیش یک خودرو را خریداری کردم که احتیاج به لوازم جانبی داشت و دولت 160 هزار کرون هزینه کرد. آنها می گویند اگر امثال شما در جاده امنیت داشته باشید صدها خودروی دیگر می توانند جان سالم بدربرند.

من فرقی بین معلول با جانباز از حیث نقص عضو نمی گذارم، معلول می خواهد جانباز باشد یا اینکه با معلولیت به دنیا آمده باشد، یا اینکه بر اثر حادثه ای معلول شده باشد.

می توانیم حتی تجهیزاتی را در خودروها تعبیه کنیم که فرد معلول یا جانباز قطع نخاع گردنی حتی با حرکت چشم و زبان می تواند خودرو را به حرکت در آورده و رانندگی کند.

ما هیچ گونه کمک و هزینه ای هم از دولت و مجلس شورای اسلامی نمی خواهیم و فقط درخواست من این است که عوارض گمرکی برای واردات این تجهیزات برداشته شود.

من معتقدم معلولیت فرق نمی کند، معلولیت در اثر تصادف، جانبازی یا معلول از بدو تولد، به هر حال برای هر انسانی ممکن است حادثه ای پیش بیاید، حرف من این است که معلولین به جای اینکه همدیگر را دفع و جدا کنند باید زیر یک چتر جمع شوند تا آن وقت ببینند قدرتشان چقدر افزایش خواهد رفت.

جانبازان ما در دوران جنگ تحمیلی از مرزهای کشور با جان و مال خود دفاع کردند و زندگیشان را دادند تا امنیت و آسایش امروز را در کشور داشته باشیم، اما متاسفانه مشاهده می کنیم همین جانباز امروز جرأت نمی کند از خانه خود بیرون بیاید، چرا که امثال من نوعی به عنوان معلول که این قدر فعالیت داریم، به خاطر امکانات محدود مانند دستشویی فرنگی نمی تواند از خانه خارج شود.

یک لحظه چشم هایتان را ببندید و فکر کنید امثال من که قند دارند در هر چند دقیقه نیاز به سرویس بهداشتی دارند. این تازه مشتی از خروار است و جانبازان و معلولان برای رفت و آمد و تردد در سطح شهر با مشکلات مختلفی مواجه هستند.

در واقع بسیاری از معلولان و جانبازان ما به علت محدودیت هایی که در سطح جامعه وجود دارد متاسفانه خانه نشین شده اند. بسیاری از آنها آرزو می کردند که ای کاش شهید شده بودند تا با این محدودیت ها مواجه نمی شدند. من با بسیاری از آنها حرف زده ام و به خدا قسم این بزرگترین لطمه ای است که ما داریم به آنها می زنیم. به اعتقاد من هر چه را از این دست بگیریم از همان دست خواهیم داد.

الان با هر کسی هم که صحبت می کنید گمان می کند وضع جانبازان خوب است؛ اگر فرض را هم بر درستی این حرف بگیریم، پول در مقابل از دست دادن سلامتی به چه دردی می خورد. وقتی که انسان قادر نباشد پای خود را از درب منزل بیرون بگذارد و خود را در زندان انفرادی محبوس می داند، چه فایده ای برایش می تواند داشته باشد؟ در حالی که ما باید دست در دست هم بگذاریم تا جامعه ایرانی پیشرفت کند.

من به نمایندگان اعلام می کنم که شما این 13 میلیون معلول را دریابید؛ مطمئن باشید در کنار آن، حمایت 50 میلیون نفر دیگر را خواهید داشت.

آقایان نماینده به جای اینکه برای تبلیغات هزینه های سنگین کنید یک ذره هم به فکر معلولان و جانبازان کشورمان باشید. آن وقت خواهیم دید که آنها چگونه شما را مورد حمایت خود قرار خواهند داد.