انقلاب مردم ایران در آستانه پیروزی بود، شاه از کشور رفته و امام بعد از سال ها تبعید به کشور بازگشته بود، مردم اغلب در خیابان ها بودند و فریاد آزادی سر می دادند، تا ثمره خون شهیدانشان را با یک پیروزی شیرین به رهبری امام به چشم ببینند. 22 بهمن سال 57 روزی خاطره انگیز برای همه ملت ایران بود، به خصوص آن‌هایی که خود را عضوی از انقلاب می‌دانستند.
«محسن» هم یکی از جوانانی بود که یک‌صدا با انقلاب مردم جوش و خروشی در دل داشت. روز 22 بهمن همراه با مردمی که صف اعتراضشان به کیلومترها رسیده بود به خیابان های تهران آمد، مردمی که سال ها خود را در زیر ظلم و ستم شاهنشاهی می دیدند حالا نسیم آزادی و استقلال را حس می کردند. عزم ملت برای سرنگونی شاه راسخ بود برای همین هر اثر و نشانه ای که از رژیم طاغوت می دیدند را از بین می بردند. یکی از این نشانه ها مجسمه شاه در میدان بهارستان بود. تعدادی از جوان‌ها به بالای سکویی که روی آن مجسمه شاه قرار داشت، رفتند، صدای شعارها بلندتر و بلندتر می شد و مردم در جوش و خروش بودند. درست زمانی که مشت های گره کرده و فریادهای انقلابی درهم آمیخته بود دوربین عکاسی لحظه ای تاریخی از سرنگونی مجسمه شاه را به ثبت رساند که «محسن شهبازی» در بالاترین نقطه مجسمه با پلاکاردی از چهره امام خمینی (ره) روی آن ایستاده است.
محسن شهبازی متولد سال 1340 در منطقه دولاب تهران بود. جوانی اش با روزهای اوج انقلاب پیوند خورد و فعالیت های انقلابی اش را در تهران آغاز کرد. پس از به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی به عضویت کمیته انقلاب اسلامی درآمد و پس از مدتی به پاکدشت مهاجرت کرد. آغاز حمله عراق به ایران، محمد را به صحنه ای دیگر از مبارزه یعنی دفاع کشاند. از این رو در روزهای ابتدای جنگ و بمباران شهرها خودش را به تهران می رساند تا یاری‌رسان مردم در آن شرایط سخت و بحرانی باشد.
محمد فرزند ارشد محسن یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی یعنی سال 58 در پاکدشت متولد شد. محمد اگرچه خاطرات زیادی از پدر ندارد اما او را به خوبی از خاطرات و روایت های دیگران می شناسد. برای همین روزهای پیروزی انقلاب برای محمد تداعی کننده پدری است که همراه با انقلاب مردم فریاد آزادی و و استقلال را سر داده بود و از همه چیزش در این راه گذشت.
دو سال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی یعنی پنجم مهر سال 59 محسن شهبازی در حین ماموریت با موتور تصادف می کند و به دلیل برخورد اسلحه به سرش به شهادت می رسد. فرزندش محمد اگرچه آن روزها را به خاطر ندارد، ولی از مادر شنیده است که: «شب آخر پدر به خانه آمد و از مادر خواست تا من را در آغوشش بگذارد، انگار می دانست که باید بار سفر ببندد و دیگر در کنار خانواده نباشد. آخرین شام خانوادگی را دور یک سفره خوردند. چند دقیقه بعد پدر برای گشت زنی در شهر از خانه خارج شد که در هنگام ماموریت به شهادت رسید.»
40 روز بعد از شهادت محسن، پسر دیگری متولد شد که نام پدر را روی او گذاشتند.
انتهای پیام