فاش نیوز -  برگزاری مسابقات خانوادگی جانبازان، علاوه بر نفس ورزشی بودن آن، فرصت بسیار خوبی برای در کنار هم قرار گرفتن خانواده بزرگ جانبازان بود و شاهد این سخن، حضور  بسیاری از خانواده ها از ساعاتی قبل از شروع مسابقه در محوطه باز باشگاه ورزشی شهید یگانه مخابرات بود. با اطلاع رسانی انجام گرفته مبنی بر برگزاری مسابقات "دارت" برای خانواده جانبازان نخاعی، گویا خانواده ها از چند روز قبل برای فرا رسیدن این روز لحظه شماری می  کردند.

 از همان دقایق اولیه صبح که درب باشگاه ورزشی شهدای مخابرات به روی خانواده جانبازان نخاعی گشوده شد و قدم به درون محوطه باز ورزشگاه گذاشتیم همراه همسر جانباز پاکانزاد که به همراه خانواده خود را به محل برگزاری مسابقه رسانده بودند تا سالن برگزاری مسابقات همقدم شدیم و در کمال ناباوری، بانوی جانباز نخاعی "فریبا شیخ علی" را دیدیم که به همراه همسر و دو فرزند نوجوانش سکوت سالن را به جنبش و هیاهو کشانده بودند.

پس از سلام و احوالپرسی از چگونگی حضور این بانوی جانباز در آن صبح زود و سرمای صبحگاهی جویا می شویم که می گوید: ما ساکن کرج هستیم و می ترسیدیم با شروع ترافیک به مسابقه نرسیم؛ برای همین صبح خیلی زود راه افتادیم و با اشاره دست به بچه ها با لبخند می گوید: می بینید که! و درست می گفت. بچه ها با جست و خیزهایشان سالن را از سکوت به جنب و جوش کشانده بودند و با پرتاب دارت به سیبل های نصب شده بر دیوار، انرژی و هیجان خود را تخلیه می کردند.

در حین گفت و گو با خانم شیخعلی، دیگر جانبازان نخاعی هم به همراه همسر و فرزندان خود از راه رسیدند و سالن به یکباره پر از شور و شوق و فریاد شد.

 از ارتباط بعضی از خانواده جانبازان با هم کاملا" مشخص بود که رفت و آمد خانوادگی دارند. برای همین خیلی زود در کنار هم قرار گرفتند و صحبت هایشان گل انداخت و کودکان هم سن و سال  آنان هم که با دیدن گروه همسالان خود، خیلی زود از پدر و مادرها فاصله گرفته و به بازی و شیطنت می پرداختند. اما در این میان نوجوانان مسابقه را خیلی جدی گرفته بودند و از گرد راه نرسیده سوزن دارت ها با قدرت و البته دقت فراوان به سوی سیبل ها پرتاب می شد و با هر پرتابی یک دنیا شور و  فریاد و هیجان و لبخند در چهره شان مشاهده می شد.

رقابت همراه با رفاقت خانوادگی خانواده ها در زمان اجرای مسابقات دارت بسیار دیدنی بود و هرخانواده ای که از راه می رسید خیلی زود خود را به محل برگزاری مسابقات می رساند و قدرت دست و فکرشان را می آزمودند.

حضور همسران و دختران جانبازان که اکثریت قریب به اتفاق شرکت کنندگان را تشکیل می دادند بسیار چشم نواز بود.

کم کم گروه بانوان، یک قسمت از سالن را به طور مجزا به خود اختصاص دادند تا راحت تر باشند.  شادی و نشاط به وضوح در چشمان تک تک آنان می درخشید و تلالو آن دل را جلا می داد و موجی از احساس رضایت مندی را می شد در چهره شان مشاهده کرد.

در قسمت دیگری از سالن بانو "سکینه شهباز"  همسر جانباز نخاعی "رضا پورجواد" که با دخترنوجوانشان در این مسابقه شرکت کرده نظرم را جلب کرد.

او 21سال است که در کنار این جانباز نخاعی زندگی می کند. ازدواجشان بصورت سنتی بوده و  حاصل زندگی آنان دحتر نوجوانی به نام "نرگس" است که خداوند در شب نیمه شعبان و میلاد امام زمان(ع) به این زوج ارزانی داشته است.

وی زندگی در کنار جانباز را بسیار خوب توصیف می کند و می گوید: من به زندگی درکنار همسرم عادت کرده ام و حس می کنم چیزی غیر از آن امکان پذیر نیست. من حس خوبی از زندگی در کنار همسر جانبازم دارم و با این حس با او ازدواج کرده ام و با این حس هم از دنیا خواهم رفت!

وقتی نظر این بانو را درباره برگزاری چنین برنامه های  می پرسم می گوید: من بسیار علاقه مندم که با همسر جانبازان ارتباط داشته باشیم اما متاسفانه به ندرت پیش می آید که ما همسران جانبازان دور هم جمع شویم. از طرفی  چون اکثر جانبازان یک فرزند دارند وجود چنین برنامه هایی سبب آشنایی و دوستی و ارتباط میان فرزندانمان هم می شود.

"نرگس" که از ابتدای گفت و گو شاهد صحبت های مادرش بود وقتی  از حس او و از اینکه فرزند یک جانباز است می پرسم خیلی ساده می گوید: یک حس باحالی دارم. من آنقدر از پدرم برای دوستانم تعریف کرده ام که آنها آرزو می کنند کاش پدرشان یک جانباز بود.

او با افتخار اضافه می کند: زمانی که در جشنواره ها از من به عنوان فرزند جانباز پورجواد نام می برند به پدرم افتخار می کنم و به نوعی ما فرزندان جانبازان، نام آشنا هستیم.

از جمع بانوان کمی فاصله می گیرم و به سراغ مسوول ورزش انجمن جانبازان نخاعی می روم تا درباره اهداف این مسابقه جویا شوم.

جانباز مسعودی معاون مدیرعامل انجمن جانبازان نخاعی و مسئول کمیته تربیت بدنی این انجمن می گوید: هدف این مسابقه گروهی ایجاد یک رقابت خانوادگی در کنار رفاقت است و از سویی نشاط و شادی و علاوه برآن ارتباط خانواده ها با یکدیگر است که امیدواریم ماحصل اینگونه برنامه ها، وصلت های خوب و موفق در بین ایثارگران باشد.

می پرسم با توجه به اینکه در آستانه 22 بهمن و جشن انقلاب اسلامی  قرار داریم به نظر شما جمهوری اسلامی  تا چه میزان توانسته در راستای اهداف انقلاب اسلامی قدم بردارد و عملکرد مسوولان چه میزان رضایت بخش بوده است؟

می گوید حرکت انقلاب تاکنون خوب و مثمرثمر بوده و نمونه عینی آن همان است که تاکنون اجازه نداده خون شهدا پایمال شود و امیدواریم که تا آخر همینطور هم بماند. اما عملکرد برخی از مسوولان رضایت بخش نبوده و باید بگویم نسبت به مردم و حق آنان ضعیف عمل کرده اند.

جانباز مصطفی حدادی یکی دیگر از زحمتکشان ورزش جانبازان نخاعی که سال 1360 در عملیات حصر آبادان به درجه جانبازی نایل شده است خود جانباز ورزشکاری است که در ورزش بسکتبال با ویلچر، دارت، رالی، فوتبال روی میز و... فعالیت دارد.

وی ورزش را برای جانبازان از ضروریات زندگی می داند و اعتقاد دارد سلامتی جانباز در گرو ورزش است زیرا تحرک، شور و نشاط نیاز یک جانباز برای حضور در اجتماع است.

این  جانباز فعال ورزشی معتقد است: متاسفانه برنامه هایی که بنیادشهید و امور ایثارگران برای جانبازان و خانواده های آنان در نظر گرفته، بسیار کم و محدود است و همین مراسم امروز هم با تلاش خود جانبازان در انجمن جانبازان نخاعی برنامه ریزی و اجرایی شده است. بنیادشهید تنها سالی یک بار، آن هم به صورت محدود و در زمان هایی که برای جانبازان مناسب نیست آن را برگزار می کند. مثلا" در زمستان و در شهری مانند رامسر.

وی در ادامه می افزاید: همانطور که می دانید شرایط فیزیکی جانبازان حساس است و گاه ممکن است بر اثر یک سرماخوردگی با عفونت کلیه و مثانه مواجه شوند که درمان آن ماه ها ممکن است به طول بیانجامد. بنیاد می تواند با یک برنامه ریزی مناسب، این مسابقات را در شهرهای جنوبی نظیر چابهار و کیش و قشم برگزار کند.

حدادی در خصوص برگزاری مسابقات خانوادگی نیز می گوید: برپایی اینگونه برنامه ها که جانبازان به همراه خانواده در یک مکان حضور داشته باشند بسیار عالی است زیرا شور و نشاط و شادابی تمام اعضای خانواده را با خودش دارد. وظیفه همسر جانباز این نیست که فقط در خانه زحمت جانباز را بکشد. باید  شرایطی فراهم شود تا همسران جانبازان هم در اجتماع حضور موثری داشته باشند زیرا همسران ما در چنین محافلی با همسران دیگر جانبازان آشنا می شوند، با هم صحبت می کنند، شاد می شوند و ما هم از شادی آنها شاد می شویم.

وی  با اشاره به ایام الله دهه فجر نیز می گوید: دهه فجر از شکوفه های انقلاب اسلامی است و ایام دهه فجر زمان بستن عهد و پیمان دوباره با امام راحل و شهداست. با توجه به مسایل سیاسی منطقه و فشار هر روزه دشمنان بر انقلاب اسلامی، هریک سالی که به عمر انقلاب اسلامی افزوده می شود ملت ما با هوشیاری این دسیسه ها و توطیه ها را خنثی می کند.

وی در پایان اضافه می کند: مسوولان نظام باید پاسدار خون شهدا باشند. هرچند که متاسفانه برخی از مسوولان آن طور که شایسته این ملت است نتوانسته اند خواسته های ملت را اجابت کنند اما مردم ما اصل نظام را که همان جمهوری اسلامی است با جان و دل پذیرفته اند و من جانباز به این اندیشه پاک ملت درود می فرستم.

این مسابقه خانوادگی فرصت  بسیار خوب و مناسبی هم بود تا حرف ها، درد دل ها و گله ها و صحبت های همسران جانبازان را هم بشنویم. این بانوان بسیار بزرگوارانه و البته خیلی زود مرا به جمع صمیمی خود راه می دهند و امیدوارند که شاید بتوانیم صحبت هایشان را به گوش مسوولان و متولیان امر برسانیم.

یکی از بانوان پیشنهاد می کند کاش حداقل یک مکان ورزشی هم برای ما همسران جانبازان تهیه می شد تا لااقل  هفته ای یکی دوساعت هم که شده ورزش کنیم و هم اینکه یکدیگر را ببینیم که این پشنهاد حرف دل و خواسته دیگر همسران نیز هست و همه آن را تأیید می کنند.

همسر جانباز ضیایی هم که چندسالی است به دلیل نبود امکانات درمانی مناسب برای همسر جانبازش در شهر سنندج، به تهران مهاجرت کرده اند اصرار دارد که صحبت هایش انعکاس داده شود تا شاهد اتفاق خوبی برای همسران جانبازان هم باشیم.

وی می گوید: ما از شهر سنندج به تهران آمده ایم و تمام خانواده و اقوام ما در سنندج ساکن هستند و هیج فامیلی و آشنای چندانی در اینجا نداریم. تنها دلخوشی من زمانی است که  فرزندم را به مدرسه می برم و پس از آن تمام مدت در منزل هستم.

وی اضافه می کند: اگر امکانات آموزشی برای ما همسران جانبازان فراهم شود که حداقل ما هم بتوانیم در بعضی از روزها در این کلاس ها شرکت کنیم بسیاری از مشکلات و حتی تنهایی ما کم می شود.

وی درخصوص عدم مناسب سازی سطح شهر برای جانبازان نخاعی نیز می گوید: ما هرجا که بخواهیم برویم محدودیت داریم. گاهی برای روحیه فرزندان مان تصمیم می گیریم به یک پارک و یا سینما برویم. بسیاری از پارک ها و سینماها هم که با پله هایی که دارد مناسب ویلچر نیست.  فرزند من حق دارد که با پدرش برای دیدن یک فیلم و یا بازی در پارک برود اما هیچکدام از این مکان ها مناسب نیست و ما به ناچار بیشتر وقتمان را در خانه می گذرانیم.

وقتی در جمع بانوان درباره برنامه های گروهی جانبازان به همراه همسر و فرزندانشان سوال می کنم همه با هم می گویند: وجود چنین برنامه های خانوادگی برای ما بسیار عالی است. برای مثال امروز که ما به طور خانوادگی در این مسابقه و برنامه شرکت کرده ایم، چون همه درکنار هم هستیم دغدغه ای نداریم و همانطور که می بینید به همه مان هم خوش می گذرد.

بانو مریم فرهنگ فلاح، همسر یکی دیگر از جانبازان نخاعی که گویا برای اولین بار در میان خانواده جانبازان حضور یافته است بسیار شادمان و خرسند می گوید: من سه فرزند 15ساله، 9ساله و 3ساله دارم. امروز می بینم که چقدر به آنان خوش می گذرد و دوستان زیادی هم برای خود پیدا کرده اند، بسیار خوشحال می شوم.

وی اما گله مندانه می گوید:  ما همسران جانباز اصلا" دیده نمی شویم؛ و با دلخوری ادامه می دهد: ما هم انسان هستیم و حق زندگی داریم و وجود برنامه های شاد و مفرح و از همه مهمتر در کنار هم بودن ما همسران جانباز، برای حفظ روحیه مان بسیار موثر است. ما همسران جانباز یکدیگر را به خوبی درک می کنیم و از دیدار یکدیگر واقعا انرژی می گیریم.

صدای خوش موذن و گلبانگ اذان که به گوش می رسد مسابقه خانوادگی دارت نیز پایان یافته است و همگان خود را برای فریضه نماز اول وقت آماده می کنند.

همه حاضران در صفوفی زیبا در برابر وحدانیت حق، قامت عشق می بندند و نماز ظهر و عصر به امامت حاج آقا رسولی که خود  جانباز و فرزند شهید نیز هست به زیبایی اقامه می گردد و پس از صرف ناهار، برادر باقری همسر بانوی جانباز شی خعلی، مداح اهل بیت به مدیحه سرایی می پردازد.

پس از نماز، مراسم اهدای جوایز به برندگان مسابقه برگزار می شود و در ابتدای این بخش، از سوی انجمن جانبازان نخاعی از تمام همسران جانبازان حاضر در این برنامه لوح تقدیری که قرار بود به مناسبت ولادت حضرت زینب(س) و روز پرستار تقدیمشان شود، به این عزیزان اهدا و از آنان تقدیر می شود.

گزارش از صنوبر محمدی