ابراهیم رحیمی - جمعه ساعت هفت و پنجاه و هفت دقیقه صبح، ایستگاه دلفت منتظر رسیدن قطار به سمت ایستگاه روتردام سنترال هستم. قطار سر وقت می رسد و وارد می شوم. قطار شلوغ است و صندلی خالی ندارد. ناچارم سرپا در فضای خالی جلوی درب ها بایستم.

یک دانش آموز معلول حدود پانزده ساله کنار من روی ویلچر برقی اش نشسته. کیف مدرسه و کیف لپ تاپش را هم پشت ویلچرش آویزان کرده. موهایش را خیلی مرتب ژل زده، یک گوشی سامسونگ J7 دستش است و بیش از همه، بندهای کفش اناری رنگ قشنگش که به دقت بسته شده بودند به چشم می آمد.

از خودم می پرسم آن مادری که هر روز این بندها را با این دقت می بندد و این بچه را تک و تنها با یک ویلچر می فرستد بیرون تا از یک شهر به شهر دیگر برود، با چه جرأت و اعتمادی این کار را می کند. ساده ترین نگرانی اش شاید این باشد که چطور می تواند از قطار پیاده یا سوار شود.

قطار به ایستگاه روتردام سنترال می رسد. پیاده می شوم و کنجکاو برای دانستن چگونگی پیاده شدنش گوشه ای می ایستم. سه مأمور قطار با یک بالابر مخصوص را می بینم که کمی آن طرف تر منتظر ایستاده اند تا قطار خلوت شود و دانش آموز را پیاده کنند.

کاملا" مشخص است که از قبل در جریان بوده اند و هماهنگی های لازم را انجام داده اند. از همه مهمتر عملکرد سیستم به اندازه ای رضایت بخش و قابل اعتماد است که اجازه می دهد معلولین هم بتوانند مثل بقیه افراد در جامعه باشند و نه محصور در کنج خانه ها...