دکتر سجاد قنبری (جانباز نخاعی) - بهمن امسال باشکوه تر و بانشاط تراز همیشه درحال برگزاری بود. مرد و زن، پیر و جوان، فارغ از تعلقات قومی و زبانی و یا حتی طبقات اجتماعی، یکی از بزرگترین و پرهیجان ترین راهپیمایی های جهان را درحال رقم زدن بودند.
کسی دربند سختی راه رفتن در ازدحام جمعیت نبود. برخورد افراد با هم که در مکان و زمان های دیگر به کدورت و کشمکش منجر می شد؛ در اینجا به خوش و بش و لبخند ختم می شد. انگار همه یکدیگر را می شناختند. انگار غریبه ای در این جمعیت میلیونی نبود. نگاه ها که به هم گره می خورد، بی اختیار لبخندی از مهربانی درپی داشت، گویا من و مایی وجود نداشت. همه یک تن شده بودند. همه برای ایران و ایران برای همه.
پیش بینی رهبر مثل همیشه درست از آب درآمده بود. ۲۲ بهمن امسال تماشایی بود. تماشایی تر از همیشه. آنچنان که از حضور در این جمع سیر نمی شدی. آنقدر جمعیت غرق در این سرور معنوی بود که حتی این حس به خبرنگاران و اتباع کشورهای دیگر حاضر در این راهپیمایی که ظاهراً هیچ تعلقی به این مراسم و کشور نداشتند هم سرایت کرده بود.
مراسم به سخنرانی پایانی رسیده بود. بیش از نیمی از سخنرانی گذشته بود، اما این انتظار که مراسم با همین شور و سرور به پایان برسد با سخنان پایانی سخنران به تلخی گرایید. سخنانی که بیشتر به بیانیه سیاسی یک طیف خاص شبیه بود تا سخنرانی مراسم وحدت آفرین ۲۲ بهمن!
انگار سخنران، این مراسم را با میتینگ تبلیغاتی اشتباه گرفته بود! باز هم حرف های تلخ. باز هم حمله به نهادها و جناح های رقیب!
انگار عده ای استاد تلخ کردن کام هایی هستند که با این حضور شیرین شده، کاملاً در چهره ها تلخی سخنان تکراری نخ نما شده ی اعصاب خرد کن را می شد دید. نمی شد همین یک روز را اجازه می دادند مردم فارغ از جنگ های سیاسی به جشن بپردازند؟
چرا باید عده ای آنقدر از شادی مردم هراس داشته باشند؟ انگار عده ای عمداً قصد دارند نگذارند یک روز هم که شده مردم با هم باشند، فارغ از تعلقات سیاسی.
تا اینجای کار هیچ کدام از این حضار حتی به مخیله اش هم خطور نکرده بود که دراین جمعیت، چه کسی به چه جناح و گروهی وابستگی دارد یا کی به چه کسی رای داده و یا... آقای سخنران! مردم برای وحدت نیاز به این گونه موعظه های سیاسی ندارند. البته ظاهر کلام توصیه به وحدت و با هم بودن بود ولی در غالب بیانیه سیاسی که همه می دانستند از کجا نشآت می گیرد و منظور نظر سخنران کیست و چیست؟ مصداق کلمه "الحق یراد به الباطل".
مردم خوب می دانند کجا باید چه کنند. کاش مسئولین هم عقلشان به اندازه مردم بود. کاش نمی خواستند به جای مردم فکر کنند. کاش از حرکات و عکس العمل مردم درس می گرفتند؛ گویا سخنران تنها کسی بود که در این جمعیت پرشور، پیام وحدت را دریافت نکرده بود. مردم نیاز به بیانیه سیاسی، آن هم در جشن پیروزی ندارند.
چرا از رهبر انقلاب الگو نمی گیرید؟ چرا به ایشان در اظهار نظر و سخنرانی اقتدا نمی کنید؟ رهبر انقلاب به خوبی، بهتر از همه مردم را شناخته اند، وقتی می گویند ۲۲ بهمن امسال تماشایی خواهدبود. یعنی مردم خود می دانند که چه کنند. کاش سخنرانان مراسم به جای سوءاستفاده از تریبون ها برای مطامع جناحی، کمی هم به فکر مردم بودند. کاش حداقل اگر نمی توانند در عمل کاری برای حل مشکلات مردم بکنند، لااقل جشنشان را با کلام تلخ جنگ های جناحی تلخ نکنند. کاش...