حسین قدیانی(فرزند شهید) - طرفداران پروپاقرص موسوی و احمدی‌نژاد، برخلاف مجادله‌ی صوری‌شان، بسیار مثل هم‌اند؛ هر ۲ گروهک، اصل را بر حق بودن موسوی و احمدی‌نژاد گرفته‌اند و دقیقا سر همین مسئله، حقیقت واقعی را به راحتی، فدای این ۲ نفر می‌کنند و حاضرند تا همه جا با این ۲ نفر بروند؛ ولو تا جهنم! و صدالبته به جهنم!
اگر موسوی و موسوی‌چی‌ها مظهر توهم‌اند؛ به حدی که هنوز انتخابات در جریان است، اعلام پیروزی کنند، احمدی‌نژاد و احمدی‌نژادی‌ها هم نماد بی‌صفتی‌اند؛ به حدی که حرمت هیچ چیز را نگه نمی‌دارند! القصه!
نسل ما را پدرانی بود که روزگاری به امثال منتظری ها، دل بسته بودند لیکن فقط بی‌سلیقه‌ها «خمینی» را به عناصر خودفروخته، فروختند!
جناب موسوی! آقای احمدی‌نژاد! ما به جفت شما، روزگاری امیدها بسته بودیم لیکن هیهات اگر «خامنه‌ای» را به شماها بفروشیم! تاریخ، این بی‌سلیقگی را به نام ما نخواهد نوشت! در خون ما نیست، یوسف‌فروشی! پدران ما تا پای جان، پای «روح‌الله» ایستادند و ما نیز تا پای جان، پای «سیدعلی» می‌ایستیم!
ما نه موسوی را تجلی آزادی‌خواهی می‌دانیم و نه احمدی‌نژاد را سمبل عدالت! بلکه این هر ۲ را اسطوره‌ی قانون‌شکنی می‌خوانیم و هرج و مرج و منیت! از قضا، خیلی هم مسروریم که این ۲ نفر، هرروز زاویه‌دارتر می‌شوند با رهبر خوبان!
والله برای مولا و مقتدا و سید و سالار ما، افت کلاس دارد که امثال این ۲ نفر؛ با این حد از توهم و بی‌صفتی، بخواهند گوش به فرمانش باشند! آنی فرض کنید موسوی و احمدی‌نژاد، با همین رفتار و گفتار می‌خواستند طرف‌دار حضرت آقا هم باشند! چه فرض محالی؛ که روی گل، باید پروانه بنشیند و در جوار ماه، ستاره!
وقتی «ولی‌امر مسلمین جهان» در کنار خود، حاج‌قاسم و سیدحسن نصرالله را دارند، بیش از پیش باید خوشحال بود که مگس، عرصه‌ی سیمرغ را جولان‌گه خود نمی‌داند!
من دهه‌ی ۶۰ چند باری موسوی را دیدم و دهه‌ها بعد، چندباری احمدی‌نژاد را؛ به اولی به‌خاطر «روزگار جنگ» و به دومی به‌خاطر «جنگ روزگار» ابراز ارادت کردم اما شرط همان ماچ و بوسه هم «ولی‌فقیه» بود!
ممنون می‌شویم عالیجنابان، اگر ما را با عشاقِ تا قعرِ جهنمِ خود، اشتباه نگیرید! این‌همه را گفتم اما برای این جمله‌ی آخر! من جای نظام بودم، احمدی‌نژاد را می‌فرستادم پیش موسوی، بلکه تا آخر عمرشان با هم مناظره کنند! قطعا باید دیدنی باشد مناظره‌ی متوهم‌ترین و بی‌صفت‌ترین! البته اگر خیلی جای نظام بودم، جفت‌شان را «اعدام» می‌کردم؛ به جرم فتنه و محاربه! گویا درِ بازِ دیگ، زیادی بی‌حیا کرده گربه‌ها را!