محمدقلی فروغی مشهدی - درسال۶۷ درعملیات والفجر۸ از ناحیه پا و کلیه راست با ترکش و موج انفجار و شیمیایی مجروح گردیدم  و با ارائه مدارک کافی در بنیاد استان فارس، ۱۵% جانبازی به بنده داده اند.

به خدا بیکارم و توانایی کار ندارم. از بس که داروی ریه و اعصاب و روان خورده ام دیگر نه معده دارم و نه خواب و خوراک! شب تاصبح کارمن بیداری و خودخوری هست. خانواده مظلوم ما چه گناهی گرده اند که شب رابه صبح بامن سپری کنند؟ اگر از دولت به خانه بنده بازدیدی کنند، روانی بودن خودم و خانواده را لمس می کنند. زندگی کردن ماجانبازان باعث نابودی خانواده هایمان گردیده است.

 کسی هست به درد دل خانواده بنده گوش کند؟

بعد ازگذشت جنگ عمرمان را با غریبی سر می کنیم. آیاکسی از کمیسیون استان وشهرستان توجه به صحبت و درد دل مااهمیت می دهد؟ آیا جز کاغذبازی وباند گرایی، کسی به مشکلات ما توجهی می کند؟

فقط مدارک را می گیرند و می گویند برو به امید خدا. ازسال ۸۶ تاحالا مرا فقط یک بار به کمیسیون بردند؛ که بعداز آن ۳ نامه برای بنده آمد که ازکارافتادگی کاملم موردقبول نیست!

معنی این جواب یعنی چه؟ آیا باید ازدنیا بروم تا قبول کنند تا حق معیشت به من بدهند؟ من ۵۰ سال سن دارم. آیا با ۳فرزند دانشجو باید چه کارکنم؟ مگر ما نبودیم که در دریاچه نمک و سه راه مرگ، ۲۴ساعت با بی آبی و تشنگی و گشنگی در آن گرما افتاده بودیم ؟ مسئولین بنیاد استان فارس بااین شوخی های زشت که توهین به پسرشهیدان وجانبازان می کنند، بدانند آخرتی هم هست! باید روزی جوابگوی زحمات ما باشند.

در حقم ظلم شده، همرزم بنده با۱۵درصد در عرض ۳ماه شد۳۰درصد! و حالاحقوق اشتغال میگیرد و الان بنایی هم میکند!

به قریادم برسید.