صغری نظری از کارمندان وزارت بهداری بیمارستان ماهشهر در دوران دفاع مقدس بود که تجربه حضورش در کنار مجروحان جنگی را اینگونه روایت کرد: مسوولیت نقل انتقال مجروحان از این بیمارستان به شهری دیگر با من بود. از اول جنگ بطور مداوم حتی در روز‌های تعطیلی کنار مجروحان بودم. خاطرات زیادی از آن روز‌ها دارم. مجروحانی را به خاطر دارم که یک پای خود را از دست داده بودند، اما دعا می‌کردند که‌ای کاش هر چه زودتر حالمان خوب شود تا دوباره به جبهه برگردیم.

یک روز ساعت ۱۲، دو اتوبوس مجروح از آبادان آورده بودند. وقتی همه آن‌ها را روی تخت خواباندم یک زمزمه‌ای را در اتاق شنیدم. متوجه شدم همه آن‌ها در حالی که غرق در خون بودند مشغول دعا و نیایش هستند. خواهرانی که در خرمشهر امدادگر بودند، مجروحان را از جبهه به بیمارستان آورده بودند. آن‌ها خودشان نیز ترکش خمپاره به دست یا پایشان اصابت کرده بود، با این وجود بدون هیچ آه و ناله‌ای به مجروحان خدمت می‌کردند.

انتهای پیام/