حسین قاسمی - از کجا شروع کنم؟ اینقدردرد دارم واقعا نمیدانم چه جوری دردم رابگویم! آیا بیننده و خواننده ای هست؟
برای اولین بار سال ۹۱رفتم تاتنهافرزندم را درمدرسه شاهد ثبت نام کنم. مسئول مدرسه گفت: هرکس میاد اینجا میگوید من جانبازم. آن لحظه چه گذشت بر سرباز ژاندارمری.
یاد آن روزافتادم که درگردان دوره آموزشی تمام شده بود و کل گردان را به خط کرده بودند. فرمانده پادگان آموزشی "سرهنگ پارسا" بعدازکلی سخنرانی گفت: کسانی که داوطلب اعزام به جبهه هستند بلند شوند بیایند این طرف. به تمام مقدسات قسم فقط دو نفر بودیم که داوطلبانه بلند شدیم. اگربخواهم کل ماجرا را بگویم مطمئنم کتاب سال میشود.
بگذریم. رفتم جبهه، همان جایی که دوست داشتم. خط مقدم پل نو خرمشهر، لب رودخانه اروند، این طرف گمرک، سمت راست شلمچه، روبروی پتروشیمی بصره!
چه روزهای زیبایی بود. یاد آن روزها بخیر. درمورخه۶/۸/۶۲ در تکی که روی دشمن داشتیم، شیمیایی زدند. قبل ازعملیات خیبر درآن زمان که هنوز (ش.م.ر) برای نیروهای ایران جانیفتاده بود. وقتی ما را بردند بیمارستان اهواز پمادچشمی به ما دادند. خلاصه اولین مصیبت من شروع شد.
باز درعملیاتی که عراقیها به گروهان لشکر۷۷ حمله کرده بودند و کلی ازنیروها را « س .ب » بودند ازگردان ما که نیروهای داوطلب بودیم چه دماری ازعراقیها درآوردیم! یادش بخیرباز هم دشمن نامرد شیمیایی زد ودو مرتبه دچار مصدومبت شیمیایی گردیدم.
درپایان سال۶۲ نمیدانم برج ۱۱یا۱۲بودکه گردان عازم موسیان ایران و زبیدات عراق گردید و بالاخره رسید زمان موعود.
درمورخه ۳۰/۱۲/۶۲چندساعت مانده بود که سال به پایان برسد، یک خمپاره ۸۲ به ماشین من اصابت کرد که متاسفانه دونفر همراه من شهید شدند و من بر اثرموج انفجار ازماشین به بیرون پرت شدم و تعدادی ترکش هم خوردم.
الان درسرم ۸ عدد و درکمرم ۳عدد ترکش مانده. بعداز۲۸سال که به کمیسیون پزشکی رفتم. حدود دو سال قبل با دردهای وحشتناکی که دارم بعد از کلی ایاب و ذهاب ازاهواز تا رفتن به مشهد و حضور در کمیسیون ناجای ایران (نیروی انتظامی) آقای محترمی درکمیسیون، نامه ای به من داد که شما شامل بیمه ناجا نمی شوید!
شما بگوییدچه کنم با این همه نامردمی؟ چون ماجرا زیاد است این چکیده را از روزگارم نوشتم. بماند که الان ناراحتی های کم نورشدن چشمهایم، دردکمر، تنگی کانال نخاع و ... اضافه شده.