علی اکبر مهرداد - سلام بر شما دست اندرکاران فاش نیوز که اگر منتی هم بر ما ایثارگران داسته باشند، از خودِ ایثارگران و جانبازانند و حداقل گوش شنوایی برای شنیدن درددل ما دارند.
درود به همه ایثارگران از ارتش و سپاه گرفته تا بسیجیان عزیز که با جانفشانی در راه اعتلای میهن و کوتاهی دست اجانب وایادی آنها از این کشور لحظه ای کوتاه نیامدند و البته دعا برای سلامی آنان که هیچ گوش شنوایی برای شنیدن مشکلات و ناراحتی ایثارگران ندارند و یا نمی خواهند داسته باشند.
حقیر مدت شصت ماه ٦٠ بصورت داوطلبانه بسیجی از سال ٦١ تا ٦٧در جبهه های حق علیه باطل بودم و در دهها عملیات بزرگ وکوچک شرکت داشتم و چهار پنج بار با ترکش و موج انفجار شدید ازناحیه سر، گوش، کمر، دست راست وچپ و زانو مجروح شدم.
امروزه با مصرف دهها قرص و داروهای آرام بخش دپاکین ٥٠٠، استنرنا، زاناکس و غیره...سعی می کنم ساعتی را با آرامش بیاسایم. (هر چند با زور و زحمت داروهای خارجی ام را تهبه می نمایم).
با این حال در این سی سال گذشته یباد ندارم که شبی را خوابیده باشم!
سی سال بی خوابی، استرس، اضطراب و وحشت رنج کمی نیست. با بالا رفتن سن بیماری ها نیز همانند سنم زیاد وزیادتر می شود. واقعا خوشا به حال دوستان و همسنگران شهیدم که هم شربت شهادت را نوشیدند وهم گرفتار های بعداز جنگ را ندیدند!
بارها نامه، درخواست و عریضه به مسئولین نوشتم ولی بی پاسخ ماند. حتی زحمت جواب دادن به سلام مرا به خود ندادند، به قول آقایان با همه این مجروحیت ها به درجه جانباز پانزده درصد نائل آمدم، از این اعصاب و روان شدید جز بدبختی ومشکلات برای من وخانواده أم چیزی به یادگار نمانده، وقتی با پزشک بنیاد مشورت کردم گفت: اول باید ثابت کنی این ترکش و موج گرفتگی ناشی از انفجار در جنگ صورت گرفته است.!
مثال ما ایثارگران و جانبازان مثلِ بستنی است که مدعیان جبهه و جنگ و متصدیان امور آن را میل می کنند و چوب بستنی را با زر ورق تزئین کرده و به دست ما می دهند تا مارا فریب دهند و نزد افکار عمومی هم ندای خدمت، و حرمت به ایثارگران را سر دهند! آن چنان که فریاد تخصیص إمکانات، رفاه و آسایش ایثارگران و جانبازان گوش فلک را کَر کرده است.
به راستی آیا این حق ماست که بهترین سال های عمر خود را در جبهه های جنگ و دفاع مقدس، زیر گلوله های توپ و تانک دشمن و در مناطق کوهستانی و صعب العبور غرب و گرمای پنجاه درجه جنوب گذراندیم؟
البته اگر جانبازان عزیزی که با درصد های بالا اندک رفاهی هم دارند، چیزی از الام و دردهای کم نمی کند. چرا و به چه گناهی در حق ما اجحاف می شود؟
چرا باید خانواده ها و فرزندان ایثارگران و جانبازان از این همه تبعیض و فاصله طبقاتی که وجود دارد در رنج باشند. آن وقت آقازاده هایی که پدرانشان حتی تا اهواز هم به زور نرفته اند در مجلس و دولت پست و مقام داشته باشند برخی از آنها نیز کشورهای اروپایی و آمریکا با تابعیت دوگانه زندگی مرفه داشته باشند و یا بخواهند از سفره انقلاب سهم و حقشان را بردارند. آن وقت فرزندان ما در اثر نداشتن شهریه از دانشگاه اخراج و بیکار باشند!
سی سال شب بیداری و ناآرام بودن و استرس و اضطراب را با چه چیز می شود جبران کرد؟
نمی دانیم از درد و رنج وناراحتی خود بنالیم، یا از شرمندگی مان جلوی همسرو فرزندان؟
ما ایثارگران هیچ منتی بر مردم و ملت بزرگ و عزیز ایران نداشته و نداریم، اما از شما مدعیان جبهه و جنگ و متصدیان امور بشدت گله مند و ناراضی هستیم.
دیگر خرده به ژن های خوب و آقازاده ها نمی گیریم. اگر فرزندان مان را هم از دانشگاه اخراج نمایند ملالی نیست، ولی روز حساب فرا خواهد رسید.
آری ای مدعیان خدمت به ایثارگران و متصدیان امور خوش باشید.
در پایان یاد یاران شهیدمان در جبهه های جنگ بخیر که با نثار خون خود دست متجاوزگران را برای همیشه تاریخ از این سرزمین کوتاه کردند و امنیت و آسایش را به مردم شریف هدیه دادند. تنها دلخوشی و امید ما جانبازان و ایثارگران اول خداوند متعال است و سپس وجود مقام معظم رهبری.
سلامتی و تندرستی مقام عظمای ولایت حفظه الله تعالی، جانبازان، مجروحین، آزادگان و همه ایثارگران را از خدای بزرگ خواهان وخواستارم.
ارادتمند علی اکبر مهرداد ( رزمنده شصت ماه حضور بصورت بسیجی و داوطلبانه در دفاع مقدس و جانباز پانزده درصد )