فکر می کنم یکی از فراوان ترین توصیه شهدا در وصیت نامه هاشان، حفظ حجاب باشد. یادم هست و یاد خیلی از ماها هم مانده است که رزمندگان با بیان این نکته ظریف که سیاهی چادر تو دشمن شکن تر از سرخی خون من است، خواهران و مادران خود را به جبهه جهاد دائمی با باطل فرامی خواندند و حال در روزی که به نام حجاب و عفاف بر پیشانی تقویم نشسته است، چه می توان گفت بهتر از کلام شهید؟ آنان رفتند تا شرافت همزاد بانوی ایرانی باشد. رفتند تا ایرانی برمدار حسین و زینب(س) زندگی کند. فردای امروز هم برای اهل خرد، روزی است که با نام مردی گره خورده است که به درستی می توان در باره اش ، از زبان رودکی خواند؛ کاروان شهید رفت از پیش وآن ما رفته گیر و می‌اندیش از شمار دو چشم یک تن کم وز شمار خرد هزاران بیش... و او اگر چه شهید نبود اما شهید ساز بود و شهید پرور. شهید پرور بود که در دامن خویش پسری پرورد که با شهادت جاودانه شد و شهید ساز بود از آن رو که اعجاز کلام و مدرسه تربیتی اش صدها شهید تقدیم صراط مستقیم حقیقت کرد.

سخن در باره آیت الله علی صفائی حائری است. همو که پسرش محمد را با این توصیه به معرکه فرستاد که: پسرم! اول شهید شو و بعد برو جبهه! راست می گفت استاد. جبهه شهید می خواست. مردانی که از خود فرسنگ ها آن سوتر رفته باشند و طعم شهود را چشیده باشند. حال در روز عفاف و حجاب می توان به نگاه عارفانه استاد، جان فربه کرد که حجاب را فراتر از پوشش و نه فقط برای زنان که برای مردان هم لازم می دانست به این عبارت که؛ حجاب؛ یعنى‏...دقت در برخورد، که آلوده نشوى و آلوده نسازى؛ که اسیر نشوى و اسیر ننمایى. حجاب، فقط این نیست که زن خود را بپوشاند؛ که زن و مرد، هر دو باید در این دنیایى که راه است و میدان حرکت است و کلاس و کوره است؛ سنگ راه نباشند و دیگران را در خود اسیر نسازند و چشم‏ها و دل‏ها را نگه ندارند و در دنیا نمانند.[ نامه‌هاى بلوغ ص : 133]

و با این نگاه است که ما می توانیم، به مقصد برسیم والا از پوشش تنها حتی اگر سرتا به پای افراد را بگیرد هم کاری که باید ساخته نیست. باید به درک حقیقت عظیم حجاب پی برد و آن را به جای تکلفی سخت برای زنان به تکلیفی مومنانه برای انسان تعریف کرد چنانکه آیت الله در صفحاتی دیگر از کتابی دیگر می فرمایند: حجاب تنها مخصوص زن نیست که مردها هم باید حساب شده حرکت کنند و گرد و خاک بالا نیاورند و دل‏ها را به خود گره نزنند، که هر کس در سر راه دل‏ها بنشیند، او راهزن است و طاغوت. و این مسأله در آن وسعت مطرح مى ‏شود که حتى زن و شوهر را هم مى‏ گیرد، که هیچ یک نباید بر دیگرى حکومت کند و هیچکدام نباید صاحب دل این و آن باشند، که دلدار دیگرى است. و هر کس خلق را در خود نگه دارد و باتلاق استعدادهاى عظیم او شود او هم طاغوت است. مقدار حجاب و پوشش، با در دست داشتن این بینش و این ملاک، روشن مى ‏شود که همیشه یک شکل و یک مقدار ندارد. تو در برابر آتش سوزانى که حتى کفش‏ها و دمپایى‏ ها تحریکش مى‏ کنند و تمام وجودش را مى ‏سوزانند، وضعى خواهى داشت که در برابر سلمان ها. در برابر آنها که در دلشان مرض‏ها و آتش‏هاست، حتى صداى تو و رفت و آمد تو کنترل مى‏ شود و پوشیده مى‏ گردد.[ روابط متکامل زن و مرد، ص: 45]. فکر می کنم استاد حق مطلب را ادا کردند و با خوانش این نظر می توانیم از حقیقت حجاب، از طاغوت شکنی حجاب، از حق مداری عفاف به درکی متعالی برسیم که نه فقط امروز جامعه که فردای جهان را هم می تواند در این ساحت تدبیر کند.../حیات