شهید گمنام- شهید یعنی شاهد... یعنی آنکه به مقام شهادت رسیده است... یعنی شاهد و گواه خدا... وقتی می گوییم شهید... ناخودآگاه یاد پیشانی شکسته ای می افتیم که رد خون از لابه لای سربندی خونی به روی گونه اش آمده بود... یاد شب بیداری ها و نماز شب های در خلوت، در دل شب ... همان نیمه شب هایی که همه ما خوابیده ایم!...
شهید یعنی آنکه سرّ دل می فهمد و... رموز عشقبازی با خدا و رسم بازیچه گرفتن این دنیا را دریافته است!...یعنی آنکس که دریافته در مسیر دنیا پایش را روی کدامین سنگ چین جاده بگذارد تا نلغزد... کسی که دلبستگی هایش به این دنیا، از جنس چسبیدن های غفلت انگیز ما نیست!... آنکه راز سینه سوخته شقایق را فهمید و شقایق وار زندگی کرد!... کوتاه و عاشق!
شهید یعنی آنکه عروس دنیا نتواند با همه دلفریبی هایش، او را پایبند شب زفاف کند و او را پای سفره عقد ماندن، بنشاند... یعنی کسی که مرگ و حیات، خواب و بیداری و ... همه مفاهیم را طور دیگری درک می کند و می بیند! ...
... شهدا رفتند همچون قاصدکی در دست نسیمی رو به بهشت!... اما شهید فقط آن پرستوی کوچیده نیست... بلکه... بعضی در گوشه و کنار این خاک... این دیار... این سرزمین... این شهر... این کوچه های تو در تو... به مقام شهادت رسیده اند اما.. هنوز جسمشان هست و زنده اند... کسانی که چشمانشان با خواب بیگانه شده ... مثل همان شب های عملیات!... کسانی که رنج را عشقبازی با معشوق می دانند و سرفه های خشک و نفس گیرشان،... کاسه کاسه عفونت خارج شده از زخم بسترشان...را طور دیگری معنا می کنند!... کسانی که هر روز شهید می شوند!...
و ما در دست گردباد این روزگار و عصر سرعت... در دست مرداب غفلت های زودگذر و لذت های شهوتناک بی پایان!... لابه لای سیم خاردار مشغله ها و دویدن ها ... در خود گم شده ایم...! و یادمان نمی افتد... نوشته سردار شهیدان اهل قلم، شهید آوینی را که نوشت:... پندار ما این است که شهدا رفته اند و ما... مانده ایم!... اما حقیقت آن است که زمان، ما را با خود برده است و شهدا مانده اند!...
گاهی تعداد اندکی از آدم ها هم بدون جنگ و جهاد ظاهری، شهید می شوند... یعنی گواه الهی... یعنی چشم بیدار و قلب آگاه!...
خدایا! ما را هم به شهادت برسان!...